zondag 21 december 2014

10 favoriete beelden van 2014

2014 in 10 foto's.
Of 10 favoriete beelden van 2014.
Ik ga voor de 2e optie. Want een volledig jaar in 10 foto's, dat is voor 2014 redelijk onbegonnen werk.

Fotografisch talent loopt er hier niet echt rond in huis. Dat goeie voornemen voor een deftige cursus fotografie sleept hier al heel lang aan. Ondertussen proberen we maar wat, en af en toe zit er dan wel eens een hele leuke tussen.

Kijk gerust even mee.
1. Hier is 2014 nog heel vers: in de kerstvakantie maakten we met de 3 zonen een uitstapje naar het Museum M in Leuven. Opeens waren we Wolf 'kwijt' en vonden we hem na wat zoeken in deze pose terug. Hoewel de foto niet heel scherp is, vind ik hem schitterend: de kleuren, het contrast tussen Wolf en de bewegende bezoekers, het contrast tussen dat kleine, onschuldige jongetje en het eerder gruwelijke tafereel op het schilderij, ...
2.  Onze 3 musketiers op een woensdagnamiddag, elk met hun 'appel in maanschijfjes' op de trap. Deze foto vind ik zo leuk omdat hij zoveel 'extra' inhoudt. 2014 is een jaar waarin ze alledrie echt 'broer' geworden zijn. Het eerste jaar waarin we ze alledrie giechelend de trap op hoorden gaan om samen boven te gaan spelen bandietenstreken uit te halen. Daarvoor bleven ze altijd daar spelen waar wij ook waren. Wat de foto nog bijzonder maakt: Wolf staat erop tijdens één van zijn 'stop-je-tut-in-je-mond-en-snuif-eens-aan-je-knuffel-sessies'. Een gewoonte die hij dit jaar stilletjes aan kwijt raakte nadat hij bij Pasen zijn tutje 'aan de Sint' heeft gegeven...
3. Melchior ontdekte dit jaar het fototoestel. Tussen de honderden foto's van zijn speelgoed, zijn voeten, zijn weerspiegeling in de vensters, selfies, zijn broers in wazige toestand, vonden we ook deze foto van zijn broer Astor terug. Astor die van zijn stoel kruipt na het eten met een redelijk bizarre gezichtsuitdrukking... Leuke ontdekking.
 Nummer 4  is een foto van onze eerste picnic van 2014. Eén van onze favoriete gezinsuitstapjes: eten  maken, kinderen inpakken en ergens te velde ons dekentje uitspreiden om te kunnen genieten van de rust, frisse lucht en het uitzicht... Het zonnige en redelijk warme weer lokte ons dit jaar al op 8 maart naar buiten. Melchior was fotograaf van dienst.
5. Wij blijken vooral foto's van mensen te trekken. Maar in ons fotoarchief vind je eigenlijk ook veel foto's van bovenstaand genre terug. Het heeft iets, vind ik, die bouwwerkfoto's. Je ziet ze evolueren: niet alleen 'bouwtechnisch', er zit ook evolutie in de creativiteit, de functionaliteit (pure kunst vs. 'een brug over het legospoor') en in de materiaalkeuze (duploperiodes, kaplaperiodes, gekleurde blokjesperiode, etc.): hier zitten we duidelijk in de 'mengperiode'...
6. Dit jaar was ook het jaar waarin ik eindelijk werk maakte van een oude wens: imkeren. Zover zijn we absoluut nog niet, maar hier zie je me toch al in imkerpak, met een honingraat mét bijen erop in de handen op imkercursus. Al een goed begin, dacht ik zo. Ze zijn echt fascinerend die bijen: zo klein en toch zo complex perfect.
7. Deze foto is voor mij één van de vele portretteringen van 'boys will be boys': het speelkeukentje ombouwen tot reparatiestand voor kapotte treinen. Op zo'n momenten zou ik iedere moeder 'zonen' willen toewensen. Vooral als ze dat dan doen met de bavet nog rond de nek en een snor van de tomatensoep...
8. Een foto met al 'mijn' mannen. Op de schoonste picnicplek van 2014. Meer hoeft daar niet over gezegd...
9. 2014 was ook weer een 'zwanger' jaar. deZusjes maakte denk ik de zwangerschap van haar leven mee. Ze bracht haar zonen intussen al op heroïsche wijze ter wereld, maar was op deze foto 36 weken zwanger (er bestaat geen milestoneskaart van 36 weken, dus namen we de 34....). Ik was wel écht 20 weken en 'dacht' dat er toch al van een redelijke buik gesproken kon worden... Alles blijkt relatief, hé. ;-) Alleszins vind ik dit een bijzondere foto, omdat we weer het geluk hadden samen een zwangerschap te kunnen delen; omdat we hier allebei staan te lachen alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is, terwijl we nu eens een tweelingzwangerschap van dichtbij hebben kunnen volgen: hoedje af! Niet dat ik het vroeger niet 'wonderlijk' vond, maar het bijzondere, het wonderlijke van zwanger zijn, maar ook al van 'moeder' mogen zijn, wordt me iedere dag meer en meer duidelijk.
10. En deze laatste foto dan... zucht. Zucht omdat hij getrokken is in de overdekte markt van Valencia, waar we aan het citytrippen waren. Ik neem graag foto's wanneer anderen het niet zien. En die 'andere' is hier mijn lieve man. Hij stond daar in alle eenvoud, stilletjes te kijken naar al de drukte rondom hem. Een 'zucht' dus ook omwille hem: al van toen we elkaar ontmoetten, toont hij mij de kunst om stil te staan tussen de beweging van alle dagen door... 

Op naar 2015, met even mooie momenten als dit jaar. Maar ook met tijd en veel liefde. En met de kunst om stil te staan, en heel sober te genieten van de eenvoud.
Ik wens het je graag toe...

zaterdag 20 december 2014

Over herbruikbaar shoppen.

Geen plastic in huis is voor ons een onmogelijke opdracht gebleken.
Er zijn immers zo van die dingen waarin we hier overtuigd inconsequent zijn. Laat me even verduidelijken: wij (ik spreek dan over 'de echtgenoot en mezelf') zijn heel blij in deze tijd te leven met z'n nieuwe kennis, technologieën, materialen, etc. Een klein rondje door het huis en ik kan al tal van (deels) plastieken voorwerpen opnoemen waarvan het bestaan in mijn ogen een echte vooruitgang is: het strijkijzer, de haardroger, de mixer, de stofzuiger, de boor, ... en voor ik het zou vergeten: de naaimachine natuurlijk. Het zou ons echt veel tijd en moeite kosten (ook letterlijk!) om deze 'buddy's' in het huishouden allemaal te moeten missen.

"Leve de technologie, leve de vooruitgang" dus... 
maar dan wel op één voorwaarde.   

Dat we die technologieën, materialen en kennis op een 'wijze' manier gebruiken. Noem dat 'wijze' eventueel 'duurzaam' of 'zo ecologisch verantwoord mogelijk' of  'vooruitstrevend op milieu- en/of gezondheidsvlak' of misschien gewoon 'metonsgezondverstand'. De technologie mag ons dienen, maar dat moet daarom niet kortzichtig gebeuren of enkel in functie van onze gemakzucht. En die technologie en vooruitgang mag voor ons uiteraard ook blijven zoeken naar oplossingen zonder plastic.

Om bij het plasticvoorbeeld te blijven, zijn wij hier dus geen geheel plasticonthouders, maar streven we wel een zo laag mogelijk plasticverbruik na. En dat doen we dan vooral op het vlak van de 'onnuttige' of 'ongezonde' plastic.
Want met die onnuttige plastic begint het meestal: de plastic-soep komt vaak niet van de plastic spullen die je koopt, maar vooral van de verpakkingen. Of zoals Liesbeth reageerde onder 'plastic-soep': "Al bij het uitladen van de boodschappen, gaat er zo veel verpakking de vuilbak in... "
Daarom namen de echtgenoot en ik zo'n 1,5 jaar geleden het goede voornemen om onze boodschappen zoveel mogelijk in bulk en met herbruikbare zakjes te doen. We kochten de 'take5nets' van 'Again and a-gain' voor onze groenten en fruit en de take4bread voor ons brood. Ja, ook brood proberen we 'naakt' te kopen: broodzakken zijn omwille van de houdbaarheid van het brood niet meer zuiver papier, maar met coating en inkten en vaak zelfs met een plastic kijkvenstertje.

Over de groene zakjes zijn we over de hele lijn positief. Straks meer daarover, maar nu misschien al vermeldenswaardig dat de zakjes ons bijvoorbeeld beter doen nadenken over onze aankopen: als al onze zakjes gevuld zijn, hebben we sowieso genoeg gekocht voor de ganse week. De rest zou anders misschien gewoon beschimmeld in de compostbak belanden. Een beetje een onverwacht voordeel bij heel dit goeie voornemen.

De gele broodzakjes daarentegen zijn niet geheel probleemloos. Het eerste probleem spreekt het best op foto:
Niet alle bakkers begrijpen het concept. Vooral die ene bakker bij ons in de buurt die toevallig ook de beste bakker is. En dus komen we regelmatig thuis met een alles relativerende 'zucht' en een zak met een zak in... Maar vreest niet: de mééste bakkers snappen het wél en zijn er voornamelijk positief over. Voor hen is dat uiteindelijk ook een besparing op zakjes, hé.
Het tweede minpunt aan deze zakjes is dat het brood er in ons huisklimaat sneller in uitdroogt dan in een papieren broodzak. Ik zeg uitdrukkelijk 'ons' huisklimaat omdat we toch enkele andere mensen kennen die dat probleem niet ondervinden.
Derde 'probleem' is het feit dat als je in een supermarkt brood in zo'n gele zak doet, je altijd een papieren zak moet meenemen naar de kassa omdat ze dat brood anders niet kunnen scannen. Toegegeven, een kleine extra moeite voor ons op dit moment. En eigenlijk een probleem dat ze in de supermarktwereld ook snel zouden kunnen verhelpen door standaard een code per brood aan de kassa te leggen.

Dit alles, samen met het feit dat we regelmatig gebruik maken van de broodautomaat, maakt dat we de gele zakjes nu hoofdzakelijk gebruiken voor de bulkaankoop van noten, linzen, gedroogd fruit, etc. Bij thuiskomst doen we die dan in glazen potten. De meeste van deze droge voedingswaren kunnen ook in de groene zakjes, maar voor sommige zijn de mazen in de netjes net iets te groot. De gele bieden een goeie tussenoplossing.
Voor groenten en fruit gebruiken we de groene én de gele. Ze zijn allebei heel stevig en gaan vlot dicht, iets wat je niet altijd kan zeggen van die flinterdunne plastic zakjes uit de groente- en fruitafdeling in de winkel... Na ze 1,5 jaar intensief gebruikt en regelmatig gewassen te hebben, is er nog geen enkel zakje dat er niet meer als nieuw uitziet. Ze zijn ook voldoende groot om een weekvoorraad aan groenten of fruit voor een 5-koppig gezin in mee te nemen. Er gaan bijvoorbeeld vlotjes 10 dikke appels in één zakje.
Ze zijn ook heel licht. De groene zakjes wegen ongeveer 19 g, de gele zakjes 14 g. Of dat dat dan geen duurdere groenten en fruit worden? Deels wel, ja. Maar de extra kost is naar mijn mening miniem: voor groenten die 5 euro per kilo zouden kosten, betaal je dan 0,09 cent meer per aankoop. Hierbij heb ik nog geen rekening gehouden met het feit dat zo'n zakje uit de winkel ook wel iets weegt. Bovendien zijn er sommige winkels waar ze onze zakjes eerst wegen en dit gewicht dat in mindering brengen op de totaalprijs. En ook niet onbelangrijk: waar wij wonen betalen we ons afval per kilo, dus als we het totaalgewicht aan uitgespaarde plastic zakjes zouden berekenen, denk ik dat we wel aan een nuloperatie geraken. Ook als jouw gemeente met gewone afvalzakken werkt, moet je bedenken dat die plastic zakjes ook veel plaats innemen in je afvalzak. Om af te sluiten kunnen we ons bovendien afvragen of we het voor de kostprijs (meer betalen aan de kassa, maar minder afvalkosten) doen, of voor het milieu (minder afvalproductie).

Dat brengt ons trouwens bij een dilemma waar we ons hier al vaak het hoofd over hebben gebroken. In de meeste biowinkels kan je je groenten en fruit in bulk kopen. Maar de biowinkel is hier niet echt in de buurt, dus staan wij vaak in de 'gewone' winkel. En daar hebben we de keuze tussen: voorverpakte biogroenten of gewone groenten in bulk. Biogroenten moeten daar immers verpakt in de winkel liggen, omdat 'stoute' winkeliers anders hun gewone groenten zouden kunnen verkopen als biogroenten. Dat begrijpen we, maar dat maakt het ons wel moeilijk. Want kiezen we voor bio (en dus voor duurzame productie op het veld en gezondere groenten op het bord), dan krijgen we een hoop plastic verpakking mee naar huis. Kiezen we voor bulk, dan kunnen we onze netjes gebruiken, maar ondersteunen we het gebruik van pesticiden en anorganische meststoffen in de landbouw (kort gezegd 'niet goed voor milieu en gezondheid'). Moeten we er dan misschien toch voor kiezen om vaker de grote afstand naar de biowinkel af te leggen met de auto om toch maar én bulk én bio te kunnen kopen? Indien jullie thuis raad weten, dan hoor ik dat heel graag!
Terug bij het zakjesverhaal is er jammer genoeg één onbekende: we kunnen nergens terugvinden uit welk materiaal ze gemaakt zijn (staat nergens vermeld op de website van de fabrikant of die van de webshop waar wij ze kochten). De stevigheid in combinatie met de lichtheid doet ons vermoeden dat het een kunststof is. Een redelijk duurzame, maar weliswaar plastieken, oplossing voor onze wegwerpzakjes dus. Maar uiteraard zijn de zakjes van 'Again and a-gain' slechts één van de vele soorten zakjes. Er bestaan ook herbruikbare zakjes in (biologisch) katoen, in grotere en in kleinere formaten, met ritssluiting en met touwtjes, .... Een beetje rondsurfen in een aantal webshops kan hierin erg verduidelijkend zijn. Heb je zelf ervaring met één van die 'andere' herbruikbare zakjes, hou je dan zeker niet in om hieronder erover te reageren.

Wij kochten onze eerste zakjes bij Kudzu. Maar we kochten ook al netjes bij PuurHip en bij GreenJump. Niet dat we zelf zoveel netjes nodig hebben, we geven ze gewoon hier en daar cadeau aan vrienden waarvan we vermoeden dat ze deze manier van voedingswaren 'shoppen' wel zien zitten.... Laat het misschien nog een last minute idee zijn voor onder de kerstboom? ;-)

dinsdag 16 december 2014

Over groene kerstbomen.

Let's get started: hoe proberen wij hier, ten huize Nowelja ons steentje bij te dragen aan 'het milieu'?
Laat ons beginnen bij de actualiteit: uw kerstboom.

Ieder jaar weer de vraag of we voor een plastieken 'nep'versie gaan,
of dit jaar misschien eens voor de 'alternatieve',
of toch voor de 'echte' levende boom?
De nepversie is hier taboe: soortement plasticarians, weet u nog?
De alternatieve versie dan maar? Hoe mooi ik sommige van hen ook vind, de alternatieve versies zijn hier ook redelijk onbespreekbaar: de Ridder wil sparrennaaldengeur voor kerst.

Sparrennaalden, ja. Oh gruwel...
Dat is zoiets als spinnen en andere potige beestjes: in openlucht weten ze mij soms minutenlang te fascineren, maar owee als ze zich met hun (weliswaar kleine) poten binnenshuis wagen.

Hoe groen het penseel dat mijn hart heeft geschilderd ook was, die afkeer van sparrennaalden deel ik denk ik met elke andere moeder (ok, ook vaders) die bij Pasen nog steeds naalden onder haar (zijn) tapijt vindt.
"Maar waar zeur jij nu toch over," hoor ik je denken, "er bestaan daar toch oplossingen voor?". Inderdaad: zoals de Nordmann-spar (Abies nordmanniana voor de kenners) die minder snel zijn naalden verliest dan de Fijnspar (Picea abies) die tot voor kort de standaard kerstboom was in onze contreien.
Maar (1) die ruiken niet naar 'spar'...
En (2) wat ik eigenlijk nog gruwelijker vind dan naalden in huis, zijn al die bruine, kale, ontwortelde kerstboompjes en -bomen die daar in januari dan op de trottoirs liggen te wachten op de vuilniswagens die daar speciaal voor worden uitgestuurd. Of op de stapel belanden voor een, weliswaar mooie en gezellige, boomverbranding.

Er wordt wel eens gezegd dat het verhakselen van die dode kerstbomen of kerstboomverbrandingen een 'nuloperatie' betekenen voor het milieu en dus weinig schade berokkenen.
Dat is deels waar, maar laat u me even toe om hier weer een (wetenschappelijk) boompje op te zetten... Bomen slaan tijdens hun leven inderdaad koolstofdioxide (CO2) op in hun hout. Wanneer bomen afsterven en worden verteerd door andere bosorganismen (zo ook met het verhakselde kerstboomhout), of wanneer we hout verbranden, komt diezelfde hoeveelheid CO2 weer vrij in de atmosfeer. Nuloperatie dus.
Maar... CO2 doet bij jou misschien toch ook nog een belletje rinkelen uit de lessen biologie? CO2 in de atmosfeer is een broeikasgas en zorgt (zonder in detail te treden) mee voor de opwarming van onze aardbol met heel veel milieugevolgen vandien. Dus als we de hoeveelheid CO2 in onze atmosfeer kunnen verminderen, dan helpt ons dat om het broeikaseffect te verminderen. Langdurige opslag van CO2 in hout is zo'n manier.

Als we duurzaam aan bosbeheer willen doen, moeten we dus streven naar een zo lang mogelijke opslagtijd van CO2 in het hout dat de bomen voor ons produceren. Zo een 'hele lange tijd' vinden we bij bomen waarvan het hout wordt gebruikt om meubels te maken, of boten, of het houtskelet van daken of huizen, of parket, of ... Die bomen hebben vooreerst jarenlang moeten groeien om zo'n degelijk hout te kunnen maken (dikke planken, balken, ...), hierbij CO2 uit onze atmosfeer gehaald en ons er zuurstof voor in de plaats gegeven. Ze hebben ondertussen ook als nestgelegenheid gediend voor tal van vogels, insecten en zelfs sommige zoogdieren (een kerstboompje met een gemiddelde levensduur van 8 à 10 jaar is slechts weinig in trek als woonplaats voor de meeste fauna). Bovendien leveren die bomen tijdens hun lange leven vaak ook heel wat brandhout op bij het opsnoeien tot houtbomen: we hoeven dus geen bomen te kappen voor dit soort brandhout. En hebben ze gezorgd voor een mooie natuurbeleving voor mensen ('boswandelingen' in een eentonige kerstboomplantage zijn nu niet bepaald feeëriek te noemen...). En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Dilemma: bovenstaand pleidooi voor bomen met lange levensduur en de gruwel van de naalden binnenshuis versus de man die sparrengeur wil voor kerst...

De oplossing is eigenlijk redelijk simpel. Natuurlijk wil ik hier niet pretenderen het warm water te hebben uitgevonden. Ik weet zeker dat wij niet de enigen zijn met deze kerstboomoplossing, maar beloofd is beloofd: ik deel graag onze probeersels om wat beter zorg te dragen voor onze planeet.

Wij hebben al enkele jaren dezelfde kerstboom. En nee, hij is niet nep. En ook niet 'origineel'. En ja, hij staat wel degelijk binnenshuis ergens tussen 10 december en 6 januari.
We hebben tig jaren geleden gewoon een kerstboom mét kluit gekocht, in een pot geplant en tijdens zijn binnenhuisperiode water gegeven. Na nieuwjaar zetten we hem telkens terug buiten voor de rest van het jaar.

Voordelen?
- Beter voor het milieu: geen jaarlijks vervoer naar de kerstboomman.
- Geen plastic: dat plastic netje rond de meeste kerstbomen is nu juist van het soort netjes die makkelijk in de wilde natuur terecht komen (think plastic-soup...).
- Geen plastic: geen productie van plastic voor de nepversie.
- Geen plastic: geen afvalverwerking van de afgedankte nepversie (wist je dat die afdanking gemiddeld al na 6 jaar gebeurt?).
- Geen geklungel met het opzetten van een nepversie.
- Veel minder naalden, want de boom leeft nog. (Ok, er vallen wel degelijk nog naalden, want het is eigenlijk te warm binnenshuis. Maar geen gruwelhoeveelheden waarvan je de sporen nog ziet bij Pasen ofzo...).
- Jouw kerstboom zorgt voor CO2-opslag!
- Niet dat wij hier 'treehuggers' zijn, maar je krijgt een echte band met je kerstboom. ;-)
- Tijdens de zomer denk je zo al eens aan kerstmis.
- En oh ja: sparrengeur natuurlijk...

Nadelen?
- In droge zomerperiodes moet je je kerstboom wel eens een keertje water geven.
- Je kerstboom kan te groot worden. Op dat moment wordt het natuurlijk tijd voor een nieuwe kerstboom, de te grote boom kan je dan planten in je tuin. Of in het bos (mits toestemming van de boseigenaar...). Of je kan gaan voor de 'huurboom': je huurt/adopteert een boom voor enkele jaren. De kerstboomman doet hem voor je uit, zet hem in een pot, levert hem eventueel zelfs bij je thuis, jij verzorgt de kerstboom naar best vermogen tijdens de gezelligste periode van het jaar en de kerstboomman komt hem in januari weer ophalen en plant hem weer uit voor de rest van het jaar. In tegenstelling tot Nederland is dit concept nog niet echt ingeburgerd in België (waar ik nog maar van één zulk initiatief hoorde, zonder website helaas). Maar wat niet is, kan nog komen, niet waar?
Ik zag er onlangs toch al een leuk artikel over verschijnen...

Tips?
- Als je van plan bent om ook een kerstboom mèt kluit in huis te halen, zorg er dan voor dat je een boom koopt die nog niet al te lang bloot staat met zijn wortels. Blote wortels drogen immers snel uit, met de (kerstboom-)dood als gevolg.
- Zet je kerstboom tijdens zijn 'buitenperiode' op een redelijk schaduwrijke plaats in je tuin, want kerstbomen kunnen niet zo goed tegen directe zon en droogte (denk aan de vochtige Ardennen die vol sparren staan).
- Hou je je kerstboom het ganse jaar in de pot (dat kan, wij doen dat hier ook zo)? Controleer dan regelmatig of je kerstboom vochtig genoeg staat. Geef hem water indien nodig.

En dan nog even dit: wilde ik je met bovenstaande schrijfsel een schuldgevoel opdringen indien jij eigenaar bent van zo'n plastic kerstboom? Nee, natuurlijk niet. De kans is groot dat er in jouw huis minder plastic te vinden is dan hier bij ons, om maar iets te noemen. En bovendien heb je misschien al wel eens gehoord van: 'de eis tot consequentie is de doodsteek van elk goed initiatief'...
Maar moest je eraan denken om volgend jaar je nepkerstboom na enkele jaren dienst af te danken, of speelde je met de gedachte dat dit nu echt wel het laatste jaar met gruwelnaalden in huis ging zijn, dan stuur ik je toch graag deze kerstperiode in met volgende quote van Lies Rottiers van VELT: "Men heeft berekend dat een echte naaldboom uit Scandinavië maar een vijfde van de energie verbruikt van een kunstboom ingevoerd uit een fabriek in Azië, zelfs wanneer je die kunstboom tien jaar gebruikt."
Zoals je kan zien is onze kerstboom klein genoeg om nog op en tafel te kunnen zetten. Nog veel groeipotentieel voor onze boom in pot...
Zozo, en dan nu op naar een vrolijke, gezellige, een beetje meer milieuvriendelijke en vooral sparrengeurende Kerst!

woensdag 10 december 2014

Plastic-soep.

Sinds enkele jaren zijn de Ridder en ik ons vragen beginnen stellen bij alle plastic dingen die ons omringen. Vragen die gaan over gezondheid en over milieu.

Toen wij in mei 2008 ons eerste gebroed op deze aardbol verwelkomden, werden onze vragen over gezondheid en plastic des te prangender. Eerst was er de vreugde om borstvoeding te kunnen geven, maar toen ik als moeder weer de wijde wereld in trok, werd mijn kind gevoed vanuit een plastic papfles. Net op dat moment begon een oud-studiegenote van me een onderzoek naar Bisphenol A (afgekort 'BPA') in plastic materialen die in contact komen met onze voeding. BPA is de bouwsteen van Polycarbonaat (PC), één van de vele soorten 'plastic' die we kennen. Aan de onderkant van de meeste plastic voorwerpen geeft een driehoek met een cijfer in aan over welk soort materiaal het gaat. Polycarbonaat valt onder "other plastics", hetgeen wordt aangegeven met het cijfer '7':
(Anders gezegd: een 7 in de driehoek kàn wijzen op PC, dus op BPA, maar de 7 kan ook een ander soort plastic omvatten.)

BPA is een dus een chemisch product dat bovendien blijkt te gelijken op oestrogeen (een typisch vrouwelijk hormoon). Die gelijkenis kan gezondheidsproblemen opleveren wanneer die BPA in te hoge concentratie in ons bloed terecht komt. En hoe komt die BPA in ons bloed terecht? Onder andere wanneer BPA-houdende plastic in contact komt met onze voeding. Zo is bijvoorbeeld geweten dat wanneer er in een papflesje uit PC wat melk wordt opgewarmd er BPA kan migreren naar de melk. Er zijn uiteraard nog andere manieren om BPA in je bloedbaan te krijgen, maar laat ons bij de babyplastic blijven. De migratie van BPA en de effecten hiervan op kinderen (van foetus tot volwassenheid) zijn al uitvoerig bestudeerd, met veel tegenstrijdige conclusies en adviezen tot gevolg. Alleszins is er vanuit de Europese Unie reactie gekomen op deze onderzoeken, waardoor er onder andere in België sinds 1 januari 2013 een verbod bestaat op BPA-houdende materialen die in contact komen met levensmiddelen bestemd voor kinderen jonger dan 3 jaar. Goed nieuws dus: de baby-eetspullen die je tegenwoordig in onze winkelrekken vindt, zijn sowieso BPA-vrij.

Hop naar de winkel dan maar en ons een resem nieuwe, BPA-vrije papflessen, kinderbordjes, -bekertjes en -bestek aanschaffen?

Nee, toch niet. Er is immers ook het melamineverhaal. Ik zal je een uitleg zoals hierboven besparen, maar het komt ook neer op migratie van giftige stoffen uit al die vrolijke, melamine (kinder)bordjes.

En ik zei het al: de plasticvragen die de Ridder en ik hebben, gaan niet alleen over onze gezondheid, maar ook over die van onze planeet... Bij eender welk soort plastic, hoe handig en/of mooi het ook kan zijn, denken de Ridder en ik vaak aan de vervuilende productiekost, of aan de plasticsoep in onze Stille Oceaan, of aan dit soort toestanden:

Je hebt misschien al wel gehoord van 'The Ocean Cleanup'? Kort gezegd een internationaal project dat als doel heeft de plasticeilanden in onze oceanen op te ruimen, gebruik makend van een methode die werd uitgevonden en uitgewerkt door een 19-jarige, Nederlandse ingenieursstudent.

Prima idee! Maar voorkomen is nog steeds beter dan genezen (zo kan je trouwens ook lezen bij The Ocean Cleanup). Dus doen de Ridder en ik zo veel mogelijk ons best om geen plastic te ge- en verbruiken. Plastic bannen uit je leven blijkt redelijk moeilijk, dat ervaren wij ook. Echte plasticarians zijn we (nog) niet. Maar het feit dat we sinds enkele jaren nog maar half zo veel vuilnis moeten meegeven aan de 'vuilkar', geeft ons wel al het vertrouwen dat we goed bezig zijn.

Waarom deze nogal 'droge' en misschien iets te wetenschappelijke blogpost? Eigenlijk als introductie op wat nog komen gaat...  Want in enkele komende blogposts deel ik graag met jullie wat de Ridder en ik zoal doen om plastic te vermijden in ons huishouden. Wie weet werkt dat aanstekelijk... ;-)

vrijdag 5 december 2014

Boysstuff.

Nowelja houdt van schoon papier,

de zonen houden ook van schoon papier,

maar... Nowelja deelt niet graag haar Flow-book-for-paper-lovers.

En toen was daar ineens een klein boekje vol papier. Schoon papier, speciaal voor jongens nog wel.

Om vliegtuigen mee te plooien.
Met plan en al.

Vier verschillende soorten vliegtuigen kan je ermee leren plooien.


Mede door de grote beschermingsdruk voor het eigen papier, beviel het idee om de zonen een 'zomaar'cadeau te geven me wel. De zonen waren het helemaal eens met dat idee. Applaus voor de mama!

Maar het had ook nog in de last minute zak van de Sint kunnen belanden.

Of in de slee van de Kerstman die een cursus anti-deadline-flirten heeft gevolgd.

Voor wie graag zelf op zoek gaat naar dit soort papier:
100 papieren Vliegtuigen is een uitgave van Usborne (8,95 euro voor 100 vliegtuigjes, met plooi instructies die je ook kan toepassen op elk ander papier).
- Djeco heeft ook een vliegtuig-origamimapje uitgegeven (een beetje duurder per vliegtuig: 5,50 euro voor 5 vliegtuigen, maar wel vliegtuigen mét passagiers, ook met instructies, en zelfs een meisjesversie beschikbaar).

zaterdag 29 november 2014

28.

Dat was nog eens een blogpauze om 'U' tegen te zeggen.
't Was niet echt gepland hoor.
Gewoon nogal wat 'andere' dingen die mij bezig hielden.

Zoals het eindelijk afwerken van een babydeken waar ik zo'n 4 jaar geleden aan begon.
Toen Tiene in mei ergens haar eerste eigen haakwerk toonde, nam ik dat verwaarloosde dekentje terug bij de hand. 'Deken' was op dat moment misschien veel gezegd: er was alleen nog maar sprake van de eerste drie rijen van rechts (oranje-roze-wijnrood). 
En vandaag is het eindelijk af.

Het is een deken met dubbele grannystrepen (groepjes van telkens 3 stokjes) geworden. De witte boord er rond bestaat uit een rij stokjes, gevolgd door een rij vasten (ik heb wel om de 3 vasten één stokje overgeslagen omdat de boord anders begint te golven) en daarna een rij picot-steek. Ik gebruikte gewone haakkatoen met haakpen 3,5mm.


Ahja, en dit is ook één van die 'andere dingen' die een mens tot blogpauze dwingen... ;-)
In februari is het zover, hoera!

dinsdag 27 mei 2014

Asperges à la Dorien.

Dat het hier (nog altijd) aspergetijd is,
dat ze mij wel konden verleiden met 'gewoon gekookt en dan gegrild'.

Maar toen had ik mijn nieuwe boek van Mme Zsazsa en Dorien Knockaert nog niet.
Eerst aarzelde ik: 'Het zoveelste moestuinboek?' en 'Eerst die andere 15 kookboeken in de kast eens nuttig laten wezen.'

Maar toen was daar de winkel: een rek vol 'De Moestuin van Mme Zsazsa.'
En de kaft: what a nice feeling!
En de lijvigheid van het boek: duidelijk een boek waar hard en diepgaand aan gewerkt is.
En het geblader door het boek: ecologisch: joepie!, biologisch: nog beter!
En de recepten: eindelijk recepten voor onze jaarlijkse overvloed aan rode biet!

En toen was daar ineens de portemonnee en de kassa en het boek onder de arm.

En een dag later een eerste test van Dorien's receptuurkunsten.
Goedgekeurd.
Echt waar: hemels! Dikke concurrentie voor mijn gekookte en gegrilde asperges…

En de moestuininhoud van het boek? Moest mijn eigen moestuin me niet naar buiten geroepen hebben, dan had ik die 320 pagina's allang doorploegd. De typische frisse, no-nonsense schrijfstijl van Mme Zsazsa, maakt van het boek bijna een 'pageturner'. 
Hetgeen me zeer tevreden stelt is dat het boek dieper graaft dan het gemiddelde moestuinboek. Je merkt dat Mme Zsazsa veel werk heeft gestoken in het (be)studeren van de wetenschappelijke achtergrond van bodems, planten, plagen, … En na al dat gebestudeer, is ze erin geslaagd om materie (waarvoor ik gedurende een gans jaar (met plezier) mijn broek heb versleten op de schoolbanken) zo klaar als een klontje te beschrijven op minder dan een A4. 
Wat me nog meer tevreden stelt is het feit dat Mme, al dan niet bewust en zonder het expliciet te vermelden weliswaar, een aanzet geeft tot permacultuur* in de tuin. 

En dan dé ultieme test: ik heb het boek aan mijn schoonmoeder 'uitgeleend'. Een schoonmoeder die al bijna 35 jaar intensief moestuiniert. En zo te horen, krijg ik dat boek niet meer terug…


* Nog nooit gehoord van permacultuur in de tuin? Op de blog van Frank moet je zijn! 

vrijdag 23 mei 2014

Dinofeest.

Melchior zorgt er altijd voor dat hij een ganse week verjaart. Zo vatte hij zelf het plan op om zijn 'familiefeest' en zijn 'vriendjesfeest' in twee verschillende weekends te voorzien. Zo kon hij de week ertussen de hele tijd jarig zijn…
Met de brandweertaart van Wolf in het achterhoofd, bestelde Melchior ook een brandweertaart voor zijn vriendjesfeest. Maar dat was vooral omdat hij de andere mogelijkheden nog niet kende. Want nu hij 6 jaar is geworden, heeft hij zijn liefde voor de brandweer ingeruild voor zijn nieuwe liefde: dino's! 
Gelukkig had Wolf van zijn geweldige peter een doos vol dino-spullen gekregen. Dat maakte mijn werk een pak makkelijker. Alleen maar wat marsepein verwerken tot 'groen' gras, 'blauw' water, wat dino-eieren rollen, alles decoreren op de taart die Melchior's 'moeke' bakte en klaar!
We deden een zoektocht in de tuin. De taart was de schat! Er waren toch een aantal vriendjes die stiekem eens hebben geproefd van de dino's… ;-)

donderdag 22 mei 2014

Onar originals

Ik ben al lange tijd een grote fan van Onar originals. Pure magie wat Onar allemaal uit haar pen en potlood tovert!
En zoals Onar het zelf zo mooi zei: in mei legde ze wederom een prachtig 'ei' met haar reeks nieuwe kaartjes.

En hoezee hoera, ik ben de geluksvogel vandaag, want ik kreeg van haar zo'n reeks kado! Vorig weekend zat dit mooie pakje in de brievenbus.
Het Carpe-diem-kaartje is zo groot als een visitekaartje en krijgt van mij een bijzonder plekje in mijn agenda.

Zoals in de give-away beloofd ligt deze prachtbeer al klaar om verstuurd te worden naar een oud-kotgenote, die nu als 'nonneke' in een klooster in Italië woont. We communiceren enkel via kaartjes en brieven. Bijzonder vind ik dat, zo'n 'pennenvriend' in deze sociale mediatijden. Telkens ik zo'n brief schrijf verbaas ik me weer hoe langzaam 'met de pen' schrijven gaat. Ik ben de snelheid van een toetsenbord zo gewoon.
Heerlijk om dan lekker ouderwets te genieten van de schrijfsels op een kaartje…
waar ik dan meestal nog een brief of 2, 3, 4 bij stop. Ja, want zo vaak schrijven we niet. 
En dan valt er ineens vanalles te vertellen.
Dit keer vertelde ik haar over ware liefdes die er worden ontmoet.
Over nieuwe nestjes die worden gebouwd.
Over ooievaars op komst.
Over de verjaardagsfeestjes van babietjes die groot worden.
Over het heuglijke nieuws dat ik (weer) meter wordt!
Ik zie het al, met al die feestjes, baby's, metekindjes, trouwpartijtjes en nieuwe huisjes gaat het niet lang duren eer deze (bovendien FSC-gelabelde!) kaartjes aan onze postbode worden toevertrouwd.
De kaartjes van Onar vind je bij Paplou in Hasselt, Maison des oiseaux in Borgerhout, Philimonius in Aalst (of online) en bij Beau-bonne in Lummen (of online).

dinsdag 13 mei 2014

Feest!

6 jaar geleden was 13 mei ook een dinsdag.
Waarschijnlijk wist u dat niet meer.
Maar voor een aantal mensen was dat net een heel bijzondere dag.
Zoon worden.
Kleinzoon worden.
Mama worden.
Papa worden.
Grootvader worden.
Grootmoeder worden.
Nonkel worden.
Tante worden.
Peter worden.
Meter worden.
En vandaag 6 jaar worden.
De jarige koos voor bananencupcakes met chocoladetopping.
En voor vanillecupcakes met blauwe topping en véél bessen.
Hoera voor jou, lieve Melchior!