donderdag 29 december 2011

Wie is UW buddy?

Een 'dunne' maand geleden (ja, 't is nog geen maand geleden hé) bestelde ik bij die Goedheilige Man een naaimachine. Dat stond immers al héél lang op mijn verlanglijstje. Ik deed mijn best om lief en zoet te zijn....  En ja hoor, die brave man luisterde! 

Vanaf nu kan ik voor al mijn naaiwerk rekenen op deze blauwe buddy:

Ik moet toegeven dat ik wegens tijdgebrek nog niet verder kwam dan het doorlopen van de handleiding: ik kan al een draad inrijgen, een spoeltje opdraaien, lichtjes aanzetten, van steek veranderen en heb een handdoek-die-zich-nu-wat-zielig-voelt voorzien van enkele eerste stiksels... Ik heb me al geëxcuseerd tegenover die handdoek hoor!

Wat de meesten onder u niet weten, is dat er enkele maanden geleden (toen de zon nog scheen om 21u) ook al een naaimachine mijn richting uitkwam. Euforisch was ik toen het busje van UPS stopte voor onze toenmalige voordeur! Euforisch was ik toen het tijd was voor het ridderslaapje (schoonheidsslaapjes dat is alleen voor prinsessen) van de twee Kleine Ridders. Euforisch was ik toen ik de doos kon openmaken. Net zoals ik andere cadeautjes open pruts met minutieuze nauwkeurigheid, zo prutste ik ook het grote en zware postpakket open. 

De Ridder kan daar niet goed tegen ("Cadeaupapier is er om opengescheurd te worden" en zo denken die kleine Ridders er duidelijk ook over, ik heb het pas nog kunnen aanschouwen onder de kerstboom....), maar die 'minutieusheid' bleek voor één keer van pas te komen.... Ik neem u immers graag even mee naar het land waar ik mijn naaimachine bestelde: het land over de Atlantische Oceaan! 

Hoewel ik er de dag voordien aan gedacht had ("mijn naaimachine zal van over de Atlantische Oceaan komen, dus heb ik zo'n speciale stekker nodig"), was ik dat toch weer vergeten door alle euforie die ik u hoger beschreef. Ik opende dus de doos, etaleerde alles schoontjes op ons tuintafeltje onder de parasol. Ondanks de misselijkheid (ohja, dàt waren weer eens mooie tijden....) had ik vliegensvlug uitgedokterd wat al die toebehoren waren en nog vliegensvlugger repte ik me naar mijn bureautje om daar eens 'te gaan naaien'. Bureau leegmaken (beeld u de alles-wegvegende-arm in), naaimachine op bureau neerpoten, pedaal installeren, stroomkabel in naaimachine en stekker in het stopcontact. Of toch niet? Nee, dat laatste was dus NIET het geval: "Pweut-pweut-pweeeeeeeeeut"...... Daar stond ik dan met zo'n Noord-Amerikaanse stekker in de hand. Snif? 

Neenee, Nowelja snift niet snel! We stormen gewoon naar beneden en telefoneren naar de plaatselijke electriciteitswinkel: "Hebben jullie zo een speciale stekkerkop voor bla-bla-bla...". Ahja, zo simpel, gewoon zo'n andere kop en alles is weer peace and love!

"Pweut-pweut-pweeeeeeut" in het kwadraat: 
- "Ja, dat hebben wij. Maar mag ik even vragen wat de voltage van uw machine is?" 
- "Oei, dat weet ik niet...." 
- "Ja, dat zal wel 120V zijn." Er zijn zo van die dingen die je nog wel weet uit je opleiding: "Oei, dus mijn machine brandt op als ik dat met zo'n 'gewone-speciale' stekkerkop aansluit op 220V. Verkoopt u dan misschien transformators?" 
- "Ja, dat verkopen wij, maar voor hoeveel ampère is uw machine voorzien?"
- "Euhm........." en we voelen de derde "Pweut-pweut-pweeeeeeeeut" al komen, inderdaad ja.....
Er zijn zo van die dingen die je niet meer weet uit je opleiding: niet alleen de voltage, maar dus ook de stroomsterkte is anders in het Land over de Atlantische Oceaan.

Maar Nowelja panikeert niet. Ze zoekt zo wat half de nacht (niet heel de nacht, want Nowelja was moe van de prille zwangerschap) het wereldwijde web af naar transformatoren die ook de stroomsterkte aanpassen. Er kwam een Eureka-moment, gevolgd door een 4e "Pweut-pw......" toen ze die transformator eindelijk vond, maar bleek dat ze daarvoor een ruimte zo groot als haar keuken voor nodig had...

Om het kort te houden: naaimachines uit Noord-Amerika kùnnen hier wel werken met een transformator voor de voltage alleen (zet de 220V die uit je stopcontact komt om naar 120V die door je naaimachine zal stromen), maar zo'n transformator kost weer aardig wat centjes en bovendien leeft je naaimachine veel minder lang en werkt het trager indien de Europese stroomsterkte niet wordt omgezet naar Amerikaanse normen. Dat is het héél simplistisch uitgelegd, maar dat is wat ik ervan begrepen heb. 

Maar niet gevreesd: "Eind goed al goed", want Nowelja had haar doos heel netjes opengemaakt! Dus kon de naaimachine heel netjes weer in haar verpakking en in de doos, met een 'retour-ticketje' voor de tocht over de Oceaan........ Zucht..........

Achja, heden ten dage kunnen we er mee lachen en hebben we wat bijgeleerd. Intussen heb ik mijn blauwe buddy gekregen van mijn allergrootste Buddy die de bestelling bij de Sint goedkeurde (al lachend ja, wat had u gedacht? :-)). Denken aan toen haalt alleen de herinnering naar boven 'dat het een schoon naaimachientje was, dat wel'....... 



woensdag 28 december 2011

Oefening....

....baart kunst.
Eergisteren oefende ik al even, voor over 2,5 maanden.
'Er lopen er daar toch al 2 kleine Ridders rond?' hoor ik u denken.



Ja, maar een Mensch vergeet zo snel en wordt zo snel gewoon.
Bij de geboorte van ondertussen 'grote zus' van dat perzikzachte babietje op deze foto, dacht ik ook dat zo'n pasgeboren boeleke wel even zou blijven rechtzitten om de kleertjes terug aan te doen. De blik van de mama en het aanschouwen van dat babietje dat niet zo makkelijk meewerkte als gedacht, deden me plots beseffen dat ons schoolgangertje inderdaad 'al wat ouder' is...

Oefening nodig dus.
Of misschien is het gewoon maar een smoesje om dat lieve kindje nog eens te kunnen wiegen en jullie ondertussen het granny-dekentje dat eindelijk helemaal af is te showen...

dinsdag 27 december 2011

Ernesto

Eindelijk! We geraken er nog eens....
En dat om een 'geboorte' aan te kondigen. Niet van het kindeke Jezus... die werd eergisteren al geboren in zijn kribbeke met stro.

Mag Wolf u presenteren:
ERNESTO!
Jawel, he's alife. De broer van Alfredo.

Met een neus,
2 oren, 
al zijn ze niet hetzelfde...
Een staart,
 en 4 pootjes...

Ernesto kijkt een beetje zielig. Het zou kunnen zijn omwille van zijn lelijk staartje (als er nog familieleden volgen, ga ik ze voorzien van een ander staart-gen, toegegeven: nu was het maar een rap-rap-rap-staart). Maar ik denk dat hij vooral wat droevig kijkt omdat hij nog ver weg is van zijn baasje. Als alles meezit, dan rijdt hij morgen de pyreneeën over. Jawel, alwéér naar Spanje. Deze keer 'op bestelling' voor een neefje van het vriendinneke van Alfredo (kan u nog volgen?). Dat neefje is niet pas geboren hoor. Hij wou gewoon ook zo'n Alfredo.... De bestelling werd geplaatst in augustus ergens. De 'voor-onder-de-kerstboom-deadline' werd niet gehaald. Dan maar voor 3 koningen. Want wist u dat het niet Sinterklaas is die kadootjes brengt naar al die Spaanse kindjes (ahnee, hij zit op 6 december bij ons in België en Nederland!)?
Nee nee, de avond van 5 januari zetten de Spaanse kindjes hun schoentje klaar voor..... de 3 koningen of 'Los Reyes'.... Ik hoop dat dat neefje zijn schoen groot genoeg is voor Ernesto. 







zondag 27 november 2011

Bestelling....

Ik deed zonet een bestelling bij de Sint.... Ik denk dat ik even hard uitkijk naar de Sint's verjaardag dan die twee kleine jongens van ons.... Spannend! :-)

donderdag 17 november 2011

Wat vooraf ging...

U herinnert zich dit nog.
Ik gun u met graagte nog even een blik op wat vooraf ging.

Hier ten Tuine Ridder trekken Burgemeesters er nog zelf op uit met schop en grondboor.
Er wordt voorgedaan.
 Er wordt nagedaan.
En er wordt gecontroleerd.
Ik zei het al: het zijn harde werkers die Burgemeesters...

woensdag 16 november 2011

Ieder zijn stijl...

Er werd hier weer stevig 'gepnastisiend'*.
We leggen u even uit hoe dat moet.
Men gaat van start met een stuk of 7 pure bolletjes plasticine.
Men rolle daar eens goed mee.
Als men dat beu is, dan plet men gewoon alle rolletjes tesamen.
Kijk, zò doe je dat: 
Dan rolle men de superdikke-megasjieke-grote bol mooi rond.
En men posere even met de bol.
Er zijn uiteraard nog andere methodieken te volgen, 
voor u rechts gedemonstreerd op de onderstaande foto.
 Iedere artiest zijn stijl natuurlijk...


* Plasticine voor zij die nog geen 'l' weten uit te spreken.

zondag 13 november 2011

Over twee weken gaat het sneeuwen...

Da's toch wat er sommigen ons beloven. Joepie! 
Maar eerst nog even genieten van de herfst. De kleurrijke blaadjes dwarrelden bijna allemaal naar beneden. Wat hou ik van de herfst! Ik denk dat de herfst mijn lievelingsseizoen is... 

"Gelukkige Herfst!"

donderdag 3 november 2011

Officieel...

Op 28 oktober werd het speelhuisje ten huize tuine Ridders officieel geopend. Burgemeesters van dienst waren de Schoolganger en de kleinste Deugeniet.
Het lint werd strak gehouden door Burgemeester Schoolganger's beste vriend en mede-aannemer van de bouwwerken aan het speelhuisje.
Burgemeester Deugeniet stond er bij en keek er (niet) naar.

Burgemeester Schoolganger wist perfect hoe men plechtig een trap oploopt.

En hield dan ook op gepaste wijze een openingsspeech.

De stabiliteit werd gecontroleerd en de glijbaan werd na 3 dagen vol verwachting vragen 'Is het speelhuisje NU af?' succesvol ingewijd.

En er zijn ook burgemeesters nodig die statig voor zich uit staren. Of gewoon genieten. Of misschien gewoon last hebben van hun 39° koorts. Die Burgemeesters toch, het zijn harde werkers, zelfs tijdens hun ziekteverlof...

Als afsluiter werden de Ridder en Vake uitgebreid bedankt voor het harde werk en werd het overige publiek uitgezwaaid vanop het balkon.


dinsdag 1 november 2011

Beter laat dan nooit.

Ik had het al lang beloofd. Maar naar goede slechte gewoonte kwam het er niet van. Niet helemaal mijn schuld... Of toch wel. Ik vergat foto's te nemen en moest dus wachten op andermans goodwill om op Spaans grondgebied foto's te nemen en door te sturen.
U bent niet meer helemaal mee? Ik geef wat meer uitleg.
De 'doopsuiker'. Voor het nichtje van de Schoolganger en van onze Kleine Piraat. Sinds de geboorte van dat nichtje, draagt elk baby'tje dat de Schoolganger tegenkomt trouwens dezelfde mooie Spaanse naam 'Carola'. Zo gaat dat met kleuters.
Ik dwaal af, excuus.
Opnieuw. De doopsuiker dus. Voor Carola. In Spanje kennen ze dat niet 'suikerbonen'. Bij de geboorte geen suikerboontjes, dus vonden wij hier in België het nodig ons te moeien en voor suikerbonen te zorgen. Echte doopsuiker dus, ahja, want het zou worden uitgedeeld op het doopfeest!

Ik begon enkele maanden geleden met een goeie en fantastische vriendin (die nog geen blog heeft, en waarvan ik dus haar naaisels graag tentoon spreid, zoals hier bijvoorbeeld...) te brainstormen over het hoe en wat. Nu wil het geluk dat die goeie vriendin nog altijd heel veel tijd had en dus allerlei blogs kon afspeuren naar mooie ideetjes.
In den beginne (nu ik mijn mails hierover check was 'in den beginne' exact 1 maand voor D-day, wat een geluk dat de uitvoerster véél tijd had...) met deze tutorial.
Er werd druk gedacht, uitgeprobeerd, uit de gedachten geschrapt, opnieuw uitgevonden, ... Allerlei varianten kwamen aan bod: met lintje, zonder lintje, met hartje, met naamkaartje, zonder naamkaartje, met datum, zonder datum, hartje in vilt, hartje in stof, zakje met overlockkantjes, zakjes 'gewoon' gestikt, zakjes in vilt, stofjes met leuk patroon, effen stofjes, zachtroze stofjes (we dachten er een 'Spaanse touch' aan te geven), stofjes in felle kleurtjes....

Na enkele testfases door die goeie en fantastische vriendin viel het verdict: géén overlock, geen vilten zakjes, wél vilten hartjes, alles dichtmaken met lintjes, effen stofjes. Er bleef dus nog keuze te over voor kleur stofjes, soort lintjes en kleur vilten hartjes....
En op stap ging ik. Naar Pauli in Leuven, u allen wel- of niet bekend. Met mijn 'zussenkennis' en ons vrolijke nichtje in het achterhoofd, was mijn keuze snel gemaakt. Het ging hier een kleurenfestijn worden. Hop, met mijn in bruin papier ingepakt stoffenpakketje op weg naar Hexagoon voor datgene wat ze bij Pauli niet hebben: lintjes en vilt. Ok, er zijn misschien nog andere winkels in Leuven te vinden waar de vilt en de lintjes je portemonnee beter gevuld laten. Maar, ik zei het misschien al eerder, zodra ik een kans ruik om Hexagoon binnen te stappen, ben ik niet meer te houden. En een mens moet toegeven dat er maar weinig plaatsen te vinden zijn waar het lintjesaanbod zo groot en schattig en eigenlijk-allemaal-te-mooi-om-te-laten-liggen is. Ok, back to business. 3 kleuren stofjes: na wat snuffelen, kiezen en toch weer terughangen, nog meer keuze ontdekken en weer kiezen (amai, als de Ridder dit leest, weet hij direct hoe lang ik daar gestaan heb.... ik denk dat hij me al vaak op cursus 'snel keuzes maken' heeft willen sturen, misschien beter starten met 'sneller keuzes maken' denk ik dan...). Nadat er 3 treinen zonder mij wegreden, had ik lintjes gekozen en bijpassend vilt uit het rek geplukt.

Al snel werden de vangsten overhandigd aan die goeie en fantastische vriendin. Ja, want het is zij die de zakjes zou maken (ik zei toch dat het een geweldige vriendin is!). Stofjes goedgekeurd, alle combinaties netjes genoteerd, hoeveelheden bekend gemaakt, liet ik de vriendin achter met haar naaimachine en een hoop werk.

Enige tijd later konden we beginnen vullen. Georganiseerd als we zijn, bedachten we snel een 'plan' om de zakjes zo efficiënt mogelijk te stempelen en te vullen. Zoals u hier kan zien, ging geen enkel detaïl aan ons verloren (ahum): de boontjes werden aangepast aan de stofjes. Oh ja, een beetje te veel suikerbonen gekocht, dat wel. Maar gelukkig zijn wij beiden zwanger, dus dat probleem was al snel geen probleem meer...
Nog even iets over de naamkaartjes. Ook op een zeer efficiënte en fabrieksgewijze manier: alles naast en onder elkaar stempelen, beetje laten drogen en dan strijken. Ook allemaal door die goei vriendin. Knippen en gaatjes perforeren (gaat makkelijk met perforator). Beslissen of we de kleurtjes mengen of telkens aanpassen aan het vilten hartje. Wat een zware beslissingen allemaal. Weeral een cursus 'sneller kiezen' nodig.
Dames en Heren, in alle euforie vergat ik toch wel niet foto's te nemen van het finaal product! Daarom moest ik noodgedwongen de hulp inroepen van Carola's moeder, die terug op Spaanse bodem, met enkele suikerboonzakjes in de valies, een paar klikjes kon doen met haar fototoestel.
En uiteindelijk...... kan ik u, Dames en Heren, de suikerboonzakjes voor Carola showen! Tadaaaaaaa....
De Spanjolen op het feest durfden die roze, groene en appelblauwzeegroene snoepjes eerst niet in hun mond te stoppen. Maar bleken achteraf toch enthousiast. Enkelen vroegen zelfs of het zakjes waren van Agatha Ruiz de la Prada. Dan verschijnt er toch een *hele brede glimlach* op mijn gezicht....
En ja, dat kapotte lintje aan het appelblauwzeegroene (of was het nu appelgroenzeeblauw, twijfeldetwijfel...) zakje hebben we te danken aan de vader van Carola. Daar waar ik dacht dat de Ridder het grootste snoepbeest ter wereld was, mocht ik enkele jaren geleden het ALLERgrootste snoepbeest van het heelal ontmoeten: "Meet the Father of Carola!" Het arme lintje heeft tijdens een geplande snoepbui dus blijkbaar niet genoeg meegewerkt.... 
Om u even te tonen dat dat niet bij alle zakjes zo is én dat er nog andere kleurtjes waren dan alleen het appelblauwzeegroen, trok ik in alle vlugte nog enkele foto's van suikerbonenzakjes die ondertussen tot hier zijn geraakt en (weliswaar een beetje verfrommeld...) teruggevonden werden na het uitpakken van de zoveelste bananendoos.

Groen met blauwe hartjes...















Fuchsia met limoengroene hartjes (op de foto eerder wat geel uitgevallen)


















En de zakjes mogen nog dienen. Want ze krijgen, in Spanje althans, een tweede leven als 'geurzakjes' met echte 'Savon de Marseille'....
En ik zal het maar al zeggen vooraleer de goeie vriendin geschandaliseerd is door de publicatie van een 'mislukt' hartje op het blauwe zakje (zag u het dubbel stiksel in de punt van het hartje?): het spijt me Dames en Heren (en goeie vriendin!), maar door puur toeval moet u het enige zakje met een iets of wat bijzonder gestikt hartje aanschouwen op de u getoonde foto's. Ik kan u verzekeren dat AL DE REST er prima, perfect en prachtig gestikt uit zag!
En ok, ik ben het helemaal met u eens indien u denkt: pffft, zoveel moeite voor suikerbonen. Ja, maar wat is een leven zonder avontuur? Een mens heeft 'projecten' nodig. Dat houdt me jong... ahum. Ja, ik ben nog jong. Dus maken we ervan: dat maakt me gewoon blij! :-)















PS: *Bedankt Henrietta!*

woensdag 19 oktober 2011

Kaas met gaatjes.

De schoolganger: "Welk diertje denk je dat dit is?"
















Nowelja: "Euhm, een olifant misschien?"
De schoolganger: "Neenee, een vierkante slak natuurlijk!"

donderdag 13 oktober 2011

Even melden...

... dat we goed zijn aangekomen. Het weer zit niet mee, maar de houtkachel houdt ons, in afwachting van de 'échte' verwarming, wel even warm. Het water is en blijft nog even koud, maar gelukkig hebben we goei buren die dat wél een boiler hebben. Kasten zijn er nog niet, maar gelukkig bestaan er bananendozen. Afwassen gebeurt hier in wastonnekes en een keuken hebben ze hier ook niet. Misschien moeten we een 'vuurtafel' à la scoutskamp overwegen, nostalgie verzekerd! Binnendeuren blijken onbestaande, da's ook gezellig zo met je medebewoners kunnen communiceren tijdens je bezoek aan het kleinste kamertje.

Het klinkt misschien raar, maar ondanks alles is het 'hier' zoveel beter dan 'daar'.... We willen nu al nooit meer weg. Boek dus maar al gauw een ticket richting 'hier' en dus niet meer naar 'daar'. 't Is hier goed...

Bedankt nog aan allen die ervoor zorgden dat wij en onze spullenverzameling veilig en wel op de plaats van aankomst geraakten! We love you!

Zonnige groetjes vanuit Hier!
De Ridder, Nowelja, De Schoolganger, De Kleine Piraat en ....

zondag 2 oktober 2011

Vreugdedansjes op een vreugdelied!

Zaterdag 1 oktober 2011.
Een speciale dag.
Voor het eerste kleine kindervoetjes op onze bovenverdieping.
Want....
 ....de trap is er! 
Ze vonden het wel spannend en speciaal, zo voor het eerst naar boven. Voor het eerst kunnen zien wat er zich daar 'boven' de ladder (die nu niet meer is natuurlijk...) allemaal bevindt. Voor het eerst hun eigen kamer kunnen checken. Voor het eerst een kamer op hetzelfde verdiep als die van hun behoeders-tegen-alle-kattenkwaad. Voor het eerst de badkamer aanschouwen. En natuurlijk, voor het eerst op de trap!
Om van al dat spannends te bekomen, even tot rust komen met een vleugje muziek. Ja, zelfs vanonder een blauwe plastic, weet Jennifer ons allen te bekoren met haar klanken. Meer dan de helft van de eer gaat natuurlijk naar zij die haar bespelen (in dit geval een quatres-mains met de Ridder en Melchior), maar toch ze krijgt een pluim van me, ons Jenny. Ze klinkt er zo anders in het nieuwe huis. Mooi, (nog) mooier...
Een vreugdedansje voor al dat nieuws.
En zoals zij al zei: 'Wat zo'n vaart heeft.....'.
En hopla een cha-cha-cha-ke in de 'keuken'! Moest er geluid op de foto staan, u zou blij worden van al dat enthousiasme!
 En ja, het moet niet gezegd worden wie hier de rustigste in huis is...
Nog 1 week....

woensdag 28 september 2011

Stoelendans.

Nog iets minder dan 2 weken lang...
 lopen we de kans 's morgens dit aan te treffen:
"Maar ik had honger..."

Dat half hoofdje op de foto behoort NIET toe aan de dader. De dader kan immers zélf uit bed. En de dader slaapt (voor de resterende 2 weken althans) beneden, terwijl zijn lieve ouders en tevens behoeders-tegen-de-meeste-van-zijn-zotte-toeren boven slapen.
Ja, wij kijken wel uit naar de verhuis ja. 'Daar' slaapt iedereen tenminste op hetzelfde verdiep en is de kans op klein, sluipend volk in onze keuken op ochtendlijke uurtjes minimaal....

maandag 26 september 2011

Verhuisprivilege voor Jennifer


't Is stil hier in huis.
  Jennifer maakte immers plaats...
Maar kreeg, 2 weken voor ieder ander, al haar nieuwe plaatsje toegewezen in onze nieuwe (toekomstige) stek.

zondag 25 september 2011

sModderen

Geweldig toch....
je kinderen 'bespieden' zonder dat ze het opmerken...
 Vooral op (s)Moddermomenten. Meestal is er wel een leider in het spel.
Zoals hier. Die leider zorgt ook zélf voor de aanwezigheid van véél zand en nog meer water.
 Er wordt zelfs uitleg gegeven: 'Kijk, zo doe je dat, wil jij nu even roeren?'
En dan word ik betrapt. Oeps...
 "Ha mama, kijk wat WIJ gemaakt hebben!" zie je hem denken.... Ik smelt ter plekke (die modder nemen we er gewoon even bij...)