Plastic-soep.

Sinds enkele jaren zijn de Ridder en ik ons vragen beginnen stellen bij alle plastic dingen die ons omringen. Vragen die gaan over gezondheid en over milieu.

Toen wij in mei 2008 ons eerste gebroed op deze aardbol verwelkomden, werden onze vragen over gezondheid en plastic des te prangender. Eerst was er de vreugde om borstvoeding te kunnen geven, maar toen ik als moeder weer de wijde wereld in trok, werd mijn kind gevoed vanuit een plastic papfles. Net op dat moment begon een oud-studiegenote van me een onderzoek naar Bisphenol A (afgekort 'BPA') in plastic materialen die in contact komen met onze voeding. BPA is de bouwsteen van Polycarbonaat (PC), één van de vele soorten 'plastic' die we kennen. Aan de onderkant van de meeste plastic voorwerpen geeft een driehoek met een cijfer in aan over welk soort materiaal het gaat. Polycarbonaat valt onder "other plastics", hetgeen wordt aangegeven met het cijfer '7':

(Anders gezegd: een 7 in de driehoek kàn wijzen op PC, dus op BPA, maar de 7 kan ook een ander soort plastic omvatten.)

BPA is een dus een chemisch product dat bovendien blijkt te gelijken op oestrogeen (een typisch vrouwelijk hormoon). Die gelijkenis kan gezondheidsproblemen opleveren wanneer die BPA in te hoge concentratie in ons bloed terecht komt. En hoe komt die BPA in ons bloed terecht? Onder andere wanneer BPA-houdende plastic in contact komt met onze voeding. Zo is bijvoorbeeld geweten dat wanneer er in een papflesje uit PC wat melk wordt opgewarmd er BPA kan migreren naar de melk. Er zijn uiteraard nog andere manieren om BPA in je bloedbaan te krijgen, maar laat ons bij de babyplastic blijven. De migratie van BPA en de effecten hiervan op kinderen (van foetus tot volwassenheid) zijn al uitvoerig bestudeerd, met veel tegenstrijdige conclusies en adviezen tot gevolg. Alleszins is er vanuit de Europese Unie reactie gekomen op deze onderzoeken, waardoor er onder andere in België sinds 1 januari 2013 een verbod bestaat op BPA-houdende materialen die in contact komen met levensmiddelen bestemd voor kinderen jonger dan 3 jaar. Goed nieuws dus: de baby-eetspullen die je tegenwoordig in onze winkelrekken vindt, zijn sowieso BPA-vrij.

Hop naar de winkel dan maar en ons een resem nieuwe, BPA-vrije papflessen, kinderbordjes, -bekertjes en -bestek aanschaffen?

Nee, toch niet. Er is immers ook het melamineverhaal. Ik zal je een uitleg zoals hierboven besparen, maar het komt ook neer op migratie van giftige stoffen uit al die vrolijke, melamine (kinder)bordjes.

En ik zei het al: de plasticvragen die de Ridder en ik hebben, gaan niet alleen over onze gezondheid, maar ook over die van onze planeet... Bij eender welk soort plastic, hoe handig en/of mooi het ook kan zijn, denken de Ridder en ik vaak aan de vervuilende productiekost, of aan de plasticsoep in onze Stille Oceaan, of aan dit soort toestanden:

Je hebt misschien al wel gehoord van 'The Ocean Cleanup'? Kort gezegd een internationaal project dat als doel heeft de plasticeilanden in onze oceanen op te ruimen, gebruik makend van een methode die werd uitgevonden en uitgewerkt door een 19-jarige, Nederlandse ingenieursstudent.

Prima idee! Maar voorkomen is nog steeds beter dan genezen (zo kan je trouwens ook lezen bij The Ocean Cleanup). Dus doen de Ridder en ik zo veel mogelijk ons best om geen plastic te ge- en verbruiken. Plastic bannen uit je leven blijkt redelijk moeilijk, dat ervaren wij ook. Echte plasticarians zijn we (nog) niet. Maar het feit dat we sinds enkele jaren nog maar half zo veel vuilnis moeten meegeven aan de 'vuilkar', geeft ons wel al het vertrouwen dat we goed bezig zijn.

Waarom deze nogal 'droge' en misschien iets te wetenschappelijke blogpost? Eigenlijk als introductie op wat nog komen gaat...  Want in enkele komende blogposts deel ik graag met jullie wat de Ridder en ik zoal doen om plastic te vermijden in ons huishouden. Wie weet werkt dat aanstekelijk... ;-)