donderdag 26 maart 2015

De tot stand koming der suikerbonen - deel 1: de leeuwenzakjes

Een kleine tutorial over hoe ik de leeuwenzakjes maakte...
Het was een werkje van enkele avonden. Nu eens achter de naaimachine, dan eens in de zetel. Waarbij ik nu eens mijn smartphone bij de hand had, dan eens het echte fototoestel. De kwaliteit van de foto's is uiteraard 'navenant'. Veel lees- en kijkplezier...

Ik heb eerst een testversie gemaakt.
Toen de echtgenoot zei: "Oh, wat een lief vogeltje", gevolgd door de oudste zoon die zei: "Waarom maak je een zonnetje?", wist ik dat er iets moest veranderen...

Ik zocht naar een betere verhouding tussen hoofd en manen.
Tot ik tevreden was en aan het 'bandwerk' kon beginnen.
Stap 1. Hoofdjes uitknippen. Ik maakte een 'mal' van karton: een cirkel van ongeveer 5cm doorsnede. 
Stap 2. Mondjes stikken. Uit de mal sneed ik een mondje waarin ik dan kon stikken.
Stap 3. Ogen (splitpennen) op het hoofdje prikken (geen foto...).

Stap 4. Vilt voor de manen uitsnijden. Ik maakte vierkantjes van 10cm*10cm.
Stap 5. Hoofdjes op manen stikken. Ik nam als bovendraad de kleur van het hoofd, onderdraad de kleur van de manen. Ik liet bovenaan een opening vrij voor de suikerbonen.
 Stap 6. Draadjes wegknippen (en braaf kijken voor de foto).
Stap 7. Manen uitknippen.
Stap 7 bis. Nog meer manen wegknippen. Dit was echt wel het langste werkje: zetelwerk dus!
Stap 8. Neusjes knippen uit de restjes van de manen.
 Stap 9. Neusjes plakken. Ik deed dat met Gütermann textiellijm. Een beetje een prutswerk, met soms meer lijm op mijn vingers dan op de neusjes...

Stap 10. De zakjes vullen. Hoera, het leukste werk! Zowel qua tempo als qua smaak. ;-)

Stap 11. Zakjes dichtnaaien. Het idee was om een beetje een 'frou frou' te maken als losse dichting. Want het is uiteraard de bedoeling dat ons kraambezoek de zakjes nog makkelijk open krijgt. 
Daarvoor probeerde ik eerst een zigzag met de laagste draadspanning op de naaimachine. Maar de suikerbonen zaten in de weg, hetgeen resulteerde in stilstand onder de naaimachine en 'gebroddel' op de achterkant.
 
Plan B dan maar: met de hand... Ik gebruikte een dikker garen (corduroy-garen noemen ze dat, geloof ik). Dat is makkelijker los te trekken en geeft meer 'frou frou-allure'...
 Ik naaide zò dat de einddraadjes wat vast zitten en dus niet vanzelf zouden losspringen.
 En klaar!

 Ik haalde al mijn materiaal hiervoor bij Hexagoon in Leuven: vilt in 2 kleuren, bruine splitpennen voor de ogen, naaigaren in de juiste kleuren en textiellijm.

maandag 23 maart 2015

Een boon voor Leonard

Ook voor Leonard hebben we een boon. Dat spreekt voor zich.
Maar u wil misschien toch vooral die suikerbonen zien?

Het werd iets met mosterdgeel, omdat we dat een kleur vonden die past bij de naam 'Leonard'.
Het werd iets met leeuwtjes, 'Leo'-nard, ziet u?
Het werd iets met vooral papier en wol, omdat we plastic zoveel mogelijk wilden vermijden, weet u nog wel?

Melchior, Wolf en Astor deelden deze suikerboontjes uit aan hun klasgenootjes:
Wie op bezoek komt, mag hieruit kiezen:

De collega's van de echtgenoot worden getrakteerd op deze boontjes:
En aangezien de echtgenoot ook halftijds met de fiets gaat werken, werd er een trakteerzak genaaid die voor 'fietstasproof' kon doorgaan:

En voor wie graag de 'histoire' achter deze suikerbonen kent: leest u gerust verder...

Dit was het plan:
- De suikerbonen maak ik uiteraard weer zelf, zoals ik dat ook deed bij Melchior, Wolf en Astor.
- Ik ga het me deze keer niet te moeilijk maken. Dus geen genaai enzo...
- Ik ga eens iets anders doen dan 'vilt'.
- Ik ga er heel goed op tijd aan beginnen en klaar zijn.
Dit werd de realiteit:
Mijn eerste voornemen vond ik evident, met 4 soorten suikerbonen op het palmares is het bijna een 'traditie' te noemen... Hoewel ik me, door schone voorbeelden, bijna liet verleiden tot uitbesteding, hield ik me toch braaf aan de traditie. Voornemen 1: check!

Mijn tweede voornemen kwam er wegens de herinnering aan het plooiwerk bij Astor. Op zich was ik toen heel tevreden over het resultaat, maar die 100 mini-kraanvogels waren er misschien toch wat over... Ik ging dus géén zelf geplooide doosjes of zelf genaaide of zelf gehaakte zakjes ofzo maken. Neenee, éénvoud! Dat ging het worden...

Eerst was er de totale 'writers-block' der suikerboonideeën.
En toen was er de totale ongerichtheid der suikerboonideeën: paars? oranje? karton? papier? stof? twee kleuren? doosjes? bruin? kleine leeuwen? stempels?

Om in mijn hoofd wat meer gerichtheid te creëren, zette ik de echtgenoot aan het werk over de kleur van het kaartje. Er kwam 'geel' uit de bus. Mosterdgeel, of 'oud geel'. Prima idee.
Zo, nu kon ik efficiënter verder. Ik moest me immers houden aan dat geel.

En toen gebeurde er niets meer...

Tot ik op 36 weken de gutspen bovenhaalde en een stempel maakte in het lettertype van het kaartje. Geen idee wat ik dan met die stempel zou doen, maar ach: zorgen voor later euhm over minder dan 4 weken!
Een bezoekje aan AVA zaaide enige paniek: ze hadden alleen maar kanariegele suikerbonen. En ja, achteraf beschouwd denk je dan: so what?? Maar nee, een bijna-hoogzwangere-vrouw die 'mosterdgeel' in haar hoofd heeft, is niet naar huis te sturen met 'kanariegeel'. Na het nodige gezucht, grabbelde ik dan maar een pakketje kalkpapieren zakjes, wat stempelinkt, kartonnen labeltjes en mosterdgeel touw mee. Dan was ik toch niet voor niks naar de AVA gegaan...

En toen deed ik een ongepland uitstapje met deZusjes naar Hexagoon. Een creatief walhalla verstopt in een zijstraatje van een zijstraatje van een zijstraatje in Leuven. Ik hield de ogen open voor suikerboontoebehoren. Ik moest het onopvallend doen, want deZusjes liep er ook rond. En ik werd bovendien nogal geremd in het 'rustig' rondkijken door een overenthousiaste klant die uitgerekend mij had uitgekozen om haar levensverhaal aan uit te leggen. Zucht...
En toch kwam ik buiten met een half-voldaan gevoel. Voldaan omdat ik 'iets' had gezien. Half-voldaan omdat ik daarmee mijn 'niet-naai'- en mijn 'niet-vilt-voornemens' overboord moest gooien.

Ik zag mosterdgele vilt! En ja, ik was weeral op slag verliefd. En ik besefte dat ik eigenlijk wel héél erg graag met vilt werk.
Op de terugweg naar huis begon ik naarstig te hersenspinselen over wat ik met dat vilt ging doen. Het geluk was met mij want de volgende dag moest ik toevallig wéér in Leuven zijn. En dus ging ik op 'consult' bij één van de medewerksters van mevrouw Hexagoon: ik had een idee, 'zo en zo' en iets met leeuwen (ahja, Leonard), en met mosterdgeel, en liefst niet te veel werk, ... En naar goede gewoonte hadden ze daar bij Hexagoon weer alles, werkelijk àlles wat ik nodig had. Van vilt tot naaigaren, tot splitpennen in de juiste kleur en vorm, tot textiellijm, tot goed advies over hoeveelheden en werkwijzen: ze toveren dat daar allemaal tevoorschijn. Deze zwangere vrouw ging helemaal voldaan naar huis.

En even later was het geluk helemaal met mij en mijn hoogzwangere grillen. Ik vond in een andere winkel suikerbonen in -u raadt het- mosterdgeel. Het ging allemaal toch nog goed komen.

Aan de slag dan maar (intussen 37 weken ver...). Een dikke week later was deel 1 van de suikerbonen eindelijk klaar: 50 leeuwenzakjes.

Deel 2 had ik ondertussen ook in mijn hoofd. Ik prutste wat met de kalkpapieren zakjes van de AVA. Probeerde wat uit met mijn stempels en het touw. Tot ik zelf tevreden was over het resultaat. Het bandwerk voor de 100 'deel 2-zakjes' was ietsje eenvoudiger dan de leeuwenzakjes.

Deel 3 dan nog: traktaties voor de collega's van de echtgenoot. In werkuren was dat laatste deel uiteraard een fluitje van een cent...

Eindbalans: slechts 1 van de 4 voornemens kunnen afvinken, maar vanaf 39 weken kon ik toch met een gerust en tevreden suikerboonhartje de geboorte van die kleine Leonard afwachten...

vrijdag 20 maart 2015

De jury heeft beslist: uitslag van de babypronostiek

En ja, de jury vond eindelijk tijd om de resultaten van de pronostiek te bepalen en mede te delen!
Geslacht:
De meesten onder jullie dachten dat het een meisje zou worden. Samen met jullie waren ook de beste vrienden, nonkels, tantes, oma's en opa's heel verbaasd toen ze hoorden dat 'Nora'** een 'Leonard' is.

Datum:
"Alle baby's worden ooit geboren...".
Dat zei de vroedvrouw toen ik haar op 41 weken helemaal radeloos belde om raad.
Een waarheid als een koe.
Maar toen ik ineens over die 41 weken ging, was ik niet meer in staat dat te geloven.

41weken en 5 dagen.
Dat resulteerde in '4 maart 2015'.
Moest er iemand onder jullie dàt in de pronostiek geschreven hebben, dan had ik waarschijnlijk héél erg hard gelachen!
De meesten onder jullie dachten ook dat we nog voor de 40 weken gingen bevallen. Needle Work durfde de verste schatting (40 weken + 6 dagen) aan en scoorde hier dus het maximum.
Gewicht:
3,680kg
Ondanks het feit dat de krantenkoppen van 4 maart verhaalden over te dikke baby's, bleef dat voor Leonard dus nog redelijk binnen de perken.
Jullie zaten er allemaal redelijk dicht bij, maar Riet was de beste schatter met haar 3,660 kg!

Lengte:
Naar goede gewoonte van onze vroedvrouwen, werd Leonard pas op 5 maart gemeten.
53cm. 
Liesbeth, It's Mie en Karin zaten er boenk op met hun schatting.
En ik heb maar onmiddellijk de doos met maatje '62' boven gehaald, want met die 53cm plus herbruikbare luiers (lees 'dikke babypoep') kon ik de maat '56' onmiddellijk weer opbergen...
Ik gaf aan elk antwoord punten naargelang het dichter bij de realiteit lag, telde alle punten op en dat leverde een winnaar op: 
Needle Work!
Hoera voor jou! Mail je je adres naar nowelja@gmail.com?

**De nonkels en tantes hier dachten dat het een 'Nora' zou worden, omdat ik ooit liet vallen dat ik dat een hele mooie naam vind. Maar ik vind Mia, Oscar, Otto, Pepijn en Jozefien ook hele mooie namen... ;-)

zaterdag 14 maart 2015

Al 10 dagen onder ons...

Jaja, ongelooflijk maar waar.
Hij is er!
Een kleine beetje grote Leonard.
(Op z'n Vlaams uitgesproken...)
We zijn helemaal verliefd.
En komen snel nog eens terug.
Al was het maar om de uitslag van de pronostiek mee te delen.
Nu heeft er eentje honger...
Dag 10, weet je wel?