donderdag 29 december 2011

Wie is UW buddy?

Een 'dunne' maand geleden (ja, 't is nog geen maand geleden hé) bestelde ik bij die Goedheilige Man een naaimachine. Dat stond immers al héél lang op mijn verlanglijstje. Ik deed mijn best om lief en zoet te zijn....  En ja hoor, die brave man luisterde! 

Vanaf nu kan ik voor al mijn naaiwerk rekenen op deze blauwe buddy:

Ik moet toegeven dat ik wegens tijdgebrek nog niet verder kwam dan het doorlopen van de handleiding: ik kan al een draad inrijgen, een spoeltje opdraaien, lichtjes aanzetten, van steek veranderen en heb een handdoek-die-zich-nu-wat-zielig-voelt voorzien van enkele eerste stiksels... Ik heb me al geëxcuseerd tegenover die handdoek hoor!

Wat de meesten onder u niet weten, is dat er enkele maanden geleden (toen de zon nog scheen om 21u) ook al een naaimachine mijn richting uitkwam. Euforisch was ik toen het busje van UPS stopte voor onze toenmalige voordeur! Euforisch was ik toen het tijd was voor het ridderslaapje (schoonheidsslaapjes dat is alleen voor prinsessen) van de twee Kleine Ridders. Euforisch was ik toen ik de doos kon openmaken. Net zoals ik andere cadeautjes open pruts met minutieuze nauwkeurigheid, zo prutste ik ook het grote en zware postpakket open. 

De Ridder kan daar niet goed tegen ("Cadeaupapier is er om opengescheurd te worden" en zo denken die kleine Ridders er duidelijk ook over, ik heb het pas nog kunnen aanschouwen onder de kerstboom....), maar die 'minutieusheid' bleek voor één keer van pas te komen.... Ik neem u immers graag even mee naar het land waar ik mijn naaimachine bestelde: het land over de Atlantische Oceaan! 

Hoewel ik er de dag voordien aan gedacht had ("mijn naaimachine zal van over de Atlantische Oceaan komen, dus heb ik zo'n speciale stekker nodig"), was ik dat toch weer vergeten door alle euforie die ik u hoger beschreef. Ik opende dus de doos, etaleerde alles schoontjes op ons tuintafeltje onder de parasol. Ondanks de misselijkheid (ohja, dàt waren weer eens mooie tijden....) had ik vliegensvlug uitgedokterd wat al die toebehoren waren en nog vliegensvlugger repte ik me naar mijn bureautje om daar eens 'te gaan naaien'. Bureau leegmaken (beeld u de alles-wegvegende-arm in), naaimachine op bureau neerpoten, pedaal installeren, stroomkabel in naaimachine en stekker in het stopcontact. Of toch niet? Nee, dat laatste was dus NIET het geval: "Pweut-pweut-pweeeeeeeeeut"...... Daar stond ik dan met zo'n Noord-Amerikaanse stekker in de hand. Snif? 

Neenee, Nowelja snift niet snel! We stormen gewoon naar beneden en telefoneren naar de plaatselijke electriciteitswinkel: "Hebben jullie zo een speciale stekkerkop voor bla-bla-bla...". Ahja, zo simpel, gewoon zo'n andere kop en alles is weer peace and love!

"Pweut-pweut-pweeeeeeut" in het kwadraat: 
- "Ja, dat hebben wij. Maar mag ik even vragen wat de voltage van uw machine is?" 
- "Oei, dat weet ik niet...." 
- "Ja, dat zal wel 120V zijn." Er zijn zo van die dingen die je nog wel weet uit je opleiding: "Oei, dus mijn machine brandt op als ik dat met zo'n 'gewone-speciale' stekkerkop aansluit op 220V. Verkoopt u dan misschien transformators?" 
- "Ja, dat verkopen wij, maar voor hoeveel ampère is uw machine voorzien?"
- "Euhm........." en we voelen de derde "Pweut-pweut-pweeeeeeeeut" al komen, inderdaad ja.....
Er zijn zo van die dingen die je niet meer weet uit je opleiding: niet alleen de voltage, maar dus ook de stroomsterkte is anders in het Land over de Atlantische Oceaan.

Maar Nowelja panikeert niet. Ze zoekt zo wat half de nacht (niet heel de nacht, want Nowelja was moe van de prille zwangerschap) het wereldwijde web af naar transformatoren die ook de stroomsterkte aanpassen. Er kwam een Eureka-moment, gevolgd door een 4e "Pweut-pw......" toen ze die transformator eindelijk vond, maar bleek dat ze daarvoor een ruimte zo groot als haar keuken voor nodig had...

Om het kort te houden: naaimachines uit Noord-Amerika kùnnen hier wel werken met een transformator voor de voltage alleen (zet de 220V die uit je stopcontact komt om naar 120V die door je naaimachine zal stromen), maar zo'n transformator kost weer aardig wat centjes en bovendien leeft je naaimachine veel minder lang en werkt het trager indien de Europese stroomsterkte niet wordt omgezet naar Amerikaanse normen. Dat is het héél simplistisch uitgelegd, maar dat is wat ik ervan begrepen heb. 

Maar niet gevreesd: "Eind goed al goed", want Nowelja had haar doos heel netjes opengemaakt! Dus kon de naaimachine heel netjes weer in haar verpakking en in de doos, met een 'retour-ticketje' voor de tocht over de Oceaan........ Zucht..........

Achja, heden ten dage kunnen we er mee lachen en hebben we wat bijgeleerd. Intussen heb ik mijn blauwe buddy gekregen van mijn allergrootste Buddy die de bestelling bij de Sint goedkeurde (al lachend ja, wat had u gedacht? :-)). Denken aan toen haalt alleen de herinnering naar boven 'dat het een schoon naaimachientje was, dat wel'....... 



woensdag 28 december 2011

Oefening....

....baart kunst.
Eergisteren oefende ik al even, voor over 2,5 maanden.
'Er lopen er daar toch al 2 kleine Ridders rond?' hoor ik u denken.



Ja, maar een Mensch vergeet zo snel en wordt zo snel gewoon.
Bij de geboorte van ondertussen 'grote zus' van dat perzikzachte babietje op deze foto, dacht ik ook dat zo'n pasgeboren boeleke wel even zou blijven rechtzitten om de kleertjes terug aan te doen. De blik van de mama en het aanschouwen van dat babietje dat niet zo makkelijk meewerkte als gedacht, deden me plots beseffen dat ons schoolgangertje inderdaad 'al wat ouder' is...

Oefening nodig dus.
Of misschien is het gewoon maar een smoesje om dat lieve kindje nog eens te kunnen wiegen en jullie ondertussen het granny-dekentje dat eindelijk helemaal af is te showen...

dinsdag 27 december 2011

Ernesto

Eindelijk! We geraken er nog eens....
En dat om een 'geboorte' aan te kondigen. Niet van het kindeke Jezus... die werd eergisteren al geboren in zijn kribbeke met stro.

Mag Wolf u presenteren:
ERNESTO!
Jawel, he's alife. De broer van Alfredo.

Met een neus,
2 oren, 
al zijn ze niet hetzelfde...
Een staart,
 en 4 pootjes...

Ernesto kijkt een beetje zielig. Het zou kunnen zijn omwille van zijn lelijk staartje (als er nog familieleden volgen, ga ik ze voorzien van een ander staart-gen, toegegeven: nu was het maar een rap-rap-rap-staart). Maar ik denk dat hij vooral wat droevig kijkt omdat hij nog ver weg is van zijn baasje. Als alles meezit, dan rijdt hij morgen de pyreneeën over. Jawel, alwéér naar Spanje. Deze keer 'op bestelling' voor een neefje van het vriendinneke van Alfredo (kan u nog volgen?). Dat neefje is niet pas geboren hoor. Hij wou gewoon ook zo'n Alfredo.... De bestelling werd geplaatst in augustus ergens. De 'voor-onder-de-kerstboom-deadline' werd niet gehaald. Dan maar voor 3 koningen. Want wist u dat het niet Sinterklaas is die kadootjes brengt naar al die Spaanse kindjes (ahnee, hij zit op 6 december bij ons in België en Nederland!)?
Nee nee, de avond van 5 januari zetten de Spaanse kindjes hun schoentje klaar voor..... de 3 koningen of 'Los Reyes'.... Ik hoop dat dat neefje zijn schoen groot genoeg is voor Ernesto.