Over katjes en bijen.

Daar is de zon!
De laatste dagen was het een zaligheid om in de tuin te werken. Ik denk zelfs dat ik al een voorjaarskleurtje heb opgedaan  (het zou natuurlijk ook gewoon 'tuinvuil' kunnen zijn ;-)).
Hoewel de wind vaak nog zorgt voor een lage gevoelstemperatuur, hebben ook de planten die zon gezien. Want hier en daar beginnen knoppen uit te lopen. Dit jaar merken we dat goed omdat we voor het eerst wilgenkatjes hebben.

Er staat sinds 2 jaar een wilg in onze tuin. En eigenlijk is die wilg een mooi staaltje van 'ecologie'. Onze tuin is nog heel jong en dus redelijk kaal. Door de bouwwerken met zware kranen en machines is de bodem op één specifieke plaats verdicht (platgedrukt zeg maar), met in regenperiodes  een natte plas als gevolg. De plaats waar de plas ligt, is een doorgangsplaats, dus er een permanente poel ofzo van maken, is geen optie. We hadden wel al eens gedacht aan waterminnende planten, maar andere bezigheden en vooral luiigheid natuurlijk, zorgden ervoor dat die waterminnende planten er niet kwamen.
Of toch niet door ons alleszins... Want toen was daar ineens Moeder Natuur die ons een handje hielp. Zo'n 2 jaar geleden is er aan die plas helemaal vanzelf een plantje beginnen groeien. In het begin viel het plantje niet echt op, te klein om er aandacht aan te schenken. Totdat we terug kwamen van een langere vakantie en dat kleine zaailingetje ineens was uitgegroeid tot een plant die de naam 'boom' al waardig was. Dat is zoals kinderen die elke dag onopgemerkt groeien, totdat ze na de zomer een winterbroek uit de kast plukken en blijkt dat die 'ineens' 5 cm tekort is.

Het boompje is dus een wilg. En wie wilgen kent, weet ook dat dat de zuipschuiten onder de bomen zijn. U raadt het al, onze natte plek in de tuin is weg. Dat is wat ik zo schoon vind aan de natuur: als je ze haar gang laat gaan, vindt ze meestal wel een oplossing in de gangbare omstandigheden.  Hoewel ik weet hoe de vork in de steel zit (Daar waar het nat is, kunnen 'gewone' bomen niet kiemen omdat ze in al dat water niet genoeg zuurstof vinden. Maar als de wind het zaad tot daar brengt, kunnen die bomen die natte voeten nodig hebben er wel kiemen, terwijl ze op droge plaatsen zouden afsterven. Ecologie dus, of aanpassing van de organismen aan hun omgeving.), hou ik ervan om lekker naïef te doen en te zeggen: "Fantastisch toch dat die wilg wéét dat het daar zo nat is!!". Tja, ieder zijn ding, hé.

En die wilgen, daar valt nog wat over te zeggen. Behalve als grote voorjaarsbode betekenen ze ook feest voor de bijen die vanaf nu terug beginnen vliegen. De mannelijke bloemen van de wilg leveren een heleboel stuifmeel, dat bijen gebruiken als eiwitrijk voedsel en als bouwmateriaal voor hun raten. De vrouwelijke katjes herbergen superveel minibloempjes die elk op zich nectar bieden. Nectar waar de bijen honing van maken. De wilgen bieden dit eerste voorjaarsmaal natuurlijk niet voor niets aan. Voor wat hoort wat en dat moet de bevruchting van de wilg zijn. Mannelijke en vrouwelijke bloemen huizen immers op twee verschillende planten. Wie herinnert zich nog de 'tweehuizigheid' uit de lessen biologie? Het stuifmeel moet dus van de ene mannelijke wilgenboom, naar de andere vrouwelijke wilgenboom gebracht worden. Moeder Natuur heeft dat weer goed geregeld, want de bijen doen dat maar al te graag in ruil voor het eerste stuifmeel en de eerste nectar van het voorjaar.

Ik versnelde het open komen van de wilgenkatjes wat, door een paar takken met katjes binnen in een vaas met water te zetten. Boven zie je mannelijke katjes, onder zie je vrouwelijke katjes. Beide takken komen dus van een andere wilgenboom. De lente in huis halen, noemen ze dat...