Zoals u misschien opmerkte, vond ik het tijd voor een andere bloglay-out. Ja, zo leert u me ook kennen: nog maar 1,5 maand aan het bloggen en ze is de lay-out al beu. Als het aan de Ridder lag, had ik destijds 'windhaan' als totem gekregen... Ongeacht het antwoord op de vraag of de Ridder hierin gelijk heeft, kan ik u zeggen dat ik eigenlijk gewoon even (waarschijnlijk langer dan de komende anderhalve maand) wilde pronken met het mooiste wat ik hier in huis heb!
Mag ik u, na anderhalve maand bloggen voorstellen aan... de Vakantieganger, Wolf en Jennifer?
Laten we beginnen met Jennifer, want ik voel uw verbazing tot hier. Jennifer is niet dat kleine beertje dat naar u zit te zwaaien, dàt is Pianobeertje.
(Pianobeertje is een vondelingetje dat de Ridder zoveel jaar geleden (toen ik nog niet bestond, allez, toen de Ridder nog geen Ridder was, maar gewoon een kleine, lieve jongen) redde uit het Weeshuis voor verloren beertjes. Waarschijnlijk heeft er een kleine Vakantieganger of een kleine Wolf destijds een traantje veel traantjes gelaten voor het verlies van zijn dikste knuffelvriend. Wie weet vindt Pianobeertje via deze weg zijn dikste vriendje terug! Maar ondertussen woont Pianobeertje al zoveel jaren gelukkig op het linkerhoekje van de piano.)
Tot zover de uitwijding over Pianobeertje (die er natuurlijk ook helemaal bijhoort!). U zit nog steeds met het Jennifer-mysterie. Nee, ze is niet onzichtbaar. Ze ziet zwart, met af en toe een witte toets. Letterlijk. U kent dat misschien wel wit-zwart-wit-zwart-wit-wit-zwart-wit-zwart-wit-zwart-wit. Pianotoetsen dus. Jennifer is dat mooie, zwarte ding dat achter de Vakantieganger en Wolf staat te pronken (en waar Pianobeertje dus woont). Ze was de eerste vriendin van de Ridder aan wie ik werd voorgesteld vanaf het moment dat ik de Ridder tot Ridder had geslagen. Sindsdien zou u kunnen zeggen dat we er een ménage-à-trois op nahouden... "Music was my first love..." zou een tattoo van de Ridder kunnen zijn. Maak u geen zorgen, ik mag me zijn huidige en 'last love' noemen.
Het is eigenlijk met zijn 'First love' dat de Ridder me wist te verleiden. Een echte muziekanalfabeet kan u me niet noemen. Maar ik vind het nog wel steeds tovenarij wanneer de Ridder het huis vult met al zijn muziekklanken. Die 'First love' moest dus een naam krijgen. Jennifer werd het. Het mocht geen al te mooie naam zijn (bij deze mijn excuses aan alle Jennifers... maar les goûts et les couleurs ne se discutent pas), ze moest immers haar plaats kennen. Jennifer kent haar plaats (aan het raam in de living dus). Ze mag zoveel noten op haar zang hebben als ze wil, er is iemand anders die hier de eerste viool speelt.
Stop! Ik hoor het u al denken: 'Die eerste viool dat is Nowelja dus! Slecht mensch!'. Ok, ik ben het voor een déél. Maar er zijn hier nog twee andere violen, waarover straks meer. Nu we toch bezig waren met excuses: ook via deze weg wil ik (mede in naam van die andere violen die nog niet zo goed weten wat excuses zijn) de Ridder mijn allergrootste verontschuldigingen aanbieden voor al die keren dat het stil moe(s)t zijn. Ja, hoe mooi de klanken ook zijn, soms vaak is er hier nood aan stilte. Vooral sinds 13/05/2008 (voor meer info omtrent deze datum: zie de zijbalk van de blog)...
Arme Ridder. Maar, zoals de aandachtige lezer nog weet: ik heb het hier dus wel over 'het mooiste wat ik in huis heb'. En Jennifer hoort daar dus ook bij. Om onrechtstreeks te kunnen verwijzen naar de tovenarij van de Ridder, want dat hoort echt tot het Mooiste, de Ridder dus ook. Maar ok, het blijft 'Arme Ridder'. Zeker in deze tijden waar de pianotijd van de Ridder nog eens extra gereduceerd wordt door alle bouwperikelen. Misschien kan ik hem vrolijk maken met onderstaande foto?
De Vakantieganger! Die smile schudde hij in no time helemaal zelf uit zijn mouw. Zo is hij helemaal. Ik stel hem u eventjes voor. Onze eersteling. Ons kneedbaar balletje. Ons wervelwindje. Ons 'ik geef het goede voorbeeld'-je (laat ik u even aan dit herinneren). Onze sluwe vos. Ons knuffeldier. Onze boekenwurm. Onze enthousiasteling (ik citeer: "PROFICIAT Papa!" nadat hij te horen kreeg dat hij bij zijn Dikste Vriend mocht gaan spelen). Onze stoere man, die als het erop aankomt toch zijn broertje vraagt om mee te komen... Onze 'ik heb een goed idee'-man. Onze landbouwer. Onze 'ik-eet-alleen-om-te-overleven-tenzij-het-over-snoep-gaat'-man. Onze kunstenaar (zie de tekeningen op de achtergrond van de foto en zie hier en daar). Eigenlijk hadden we hem helemaal verwacht zoals hij is. En dat is dan ook één van mijn grootste wensen: dat onze kleine viooltjes worden wie ze (willen) zijn. (De filosofie over het "worden" en het "zijn" laat ik aan anderen over. U begrijpt wel wat ik zeggen wil... ) De naam die we voor dit wonder van een Vakantieganger kozen? Daar waren we het zò hard over eens dat we niet eens meer weten wie de naam ter sprake bracht. Dat kleine riddertje achter de zonnebril (die intussen al ten dode werd opgeschreven door Hem-over-wie-ik-het-zodadelijk-ga-hebben) luistert naar de naam Melchior. En zo is hij helemaal: Melchior....
En dan, last but not least onze kleinste viool. Zijn naam is u al bekend.
Hij ziet er misschien erg 'bandieterig' uit op deze foto, toch is Wolf onze brave man. Onze stoere man, écht stoer dan, hij zal niet snel de hulp van zijn 'grote broer' komen vragen, hij gaat gewoon, zonder nadenken. Dat laatste valt soms wel eens tegen. Maar wie niet waagt, niet wint, toch? Ons onkneedbaar balletje. Doet meestal wat je vraagt. Behalve dan op die (zeldzame) momenten waarop hij àndere plannen had. Dan kunnen we allemaal de boom in. Ook knuffeldier. Ook enthousiasteling. Onze stille genieter. Onze denker. Onze 'ik-eet-alles-ook-wat-er-op-het-bord-van-mijn-broer-ligt'-man. Onze muziekman (swingt overal en altijd mee op de achtergrondmuziek). Onze theaterman (vindt overal spullen die hij kan omtoveren tot podium en trakteert ons vanop die podia op heuse zang- en theaterfestijnen, dit alles in ruil voor applaus). Ons boormachine-dat-nooit-hees-wordt: boren kan hij als de beste, mét geluid, liefst de hele dag door (en dat terwijl Jennifer stil moet zijn). Ons kleintje. Onze krullebol.
Allebei om op te eten eigenlijk. We're sooo in love....
En dan te bedenken dat er binnenkort nog zo'n viooltje bijkomt...
Heb ik dat goed gelezen? Nog een klein viooltje om het nieuwe huis te vullen? Ik kijk nu al uit naar maandag !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderen