Een boon voor Leonard

Ook voor Leonard hebben we een boon. Dat spreekt voor zich.
Maar u wil misschien toch vooral die suikerbonen zien?

Het werd iets met mosterdgeel, omdat we dat een kleur vonden die past bij de naam 'Leonard'.
Het werd iets met leeuwtjes, 'Leo'-nard, ziet u?
Het werd iets met vooral papier en wol, omdat we plastic zoveel mogelijk wilden vermijden, weet u nog wel?

Melchior, Wolf en Astor deelden deze suikerboontjes uit aan hun klasgenootjes:

Wie op bezoek komt, mag hieruit kiezen:

De collega's van de echtgenoot worden getrakteerd op deze boontjes:

En aangezien de echtgenoot ook halftijds met de fiets gaat werken, werd er een trakteerzak genaaid die voor 'fietstasproof' kon doorgaan:

En voor wie graag de 'histoire' achter deze suikerbonen kent: leest u gerust verder...

Dit was het plan:
- De suikerbonen maak ik uiteraard weer zelf, zoals ik dat ook deed bij Melchior, Wolf en Astor.
- Ik ga het me deze keer niet te moeilijk maken. Dus geen genaai enzo...
- Ik ga eens iets anders doen dan 'vilt'.
- Ik ga er heel goed op tijd aan beginnen en klaar zijn.

Dit werd de realiteit:
Mijn eerste voornemen vond ik evident, met 4 soorten suikerbonen op het palmares is het bijna een 'traditie' te noemen... Hoewel ik me, door schone voorbeelden, bijna liet verleiden tot uitbesteding, hield ik me toch braaf aan de traditie. Voornemen 1: check!

Mijn tweede voornemen kwam er wegens de herinnering aan het plooiwerk bij Astor. Op zich was ik toen heel tevreden over het resultaat, maar die 100 mini-kraanvogels waren er misschien toch wat over... Ik ging dus géén zelf geplooide doosjes of zelf genaaide of zelf gehaakte zakjes ofzo maken. Neenee, éénvoud! Dat ging het worden...

Eerst was er de totale 'writers-block' der suikerboonideeën.
En toen was er de totale ongerichtheid der suikerboonideeën: paars? oranje? karton? papier? stof? twee kleuren? doosjes? bruin? kleine leeuwen? stempels?

Om in mijn hoofd wat meer gerichtheid te creëren, zette ik de echtgenoot aan het werk over de kleur van het kaartje. Er kwam 'geel' uit de bus. Mosterdgeel, of 'oud geel'. Prima idee.
Zo, nu kon ik efficiënter verder. Ik moest me immers houden aan dat geel.

En toen gebeurde er niets meer...

Tot ik op 36 weken de gutspen bovenhaalde en een stempel maakte in het lettertype van het kaartje. Geen idee wat ik dan met die stempel zou doen, maar ach: zorgen voor later euhm over minder dan 4 weken!

Een bezoekje aan AVA zaaide enige paniek: ze hadden alleen maar kanariegele suikerbonen. En ja, achteraf beschouwd denk je dan: so what?? Maar nee, een bijna-hoogzwangere-vrouw die 'mosterdgeel' in haar hoofd heeft, is niet naar huis te sturen met 'kanariegeel'. Na het nodige gezucht, grabbelde ik dan maar een pakketje kalkpapieren zakjes, wat stempelinkt, kartonnen labeltjes en mosterdgeel touw mee. Dan was ik toch niet voor niks naar de AVA gegaan...

En toen deed ik een ongepland uitstapje met deZusjes naar Hexagoon. Een creatief walhalla verstopt in een zijstraatje van een zijstraatje van een zijstraatje in Leuven. Ik hield de ogen open voor suikerboontoebehoren. Ik moest het onopvallend doen, want deZusjes liep er ook rond. En ik werd bovendien nogal geremd in het 'rustig' rondkijken door een overenthousiaste klant die uitgerekend mij had uitgekozen om haar levensverhaal aan uit te leggen. Zucht...
En toch kwam ik buiten met een half-voldaan gevoel. Voldaan omdat ik 'iets' had gezien. Half-voldaan omdat ik daarmee mijn 'niet-naai'- en mijn 'niet-vilt-voornemens' overboord moest gooien.

Ik zag mosterdgele vilt! En ja, ik was weeral op slag verliefd. En ik besefte dat ik eigenlijk wel héél erg graag met vilt werk.
Op de terugweg naar huis begon ik naarstig te hersenspinselen over wat ik met dat vilt ging doen. Het geluk was met mij want de volgende dag moest ik toevallig wéér in Leuven zijn. En dus ging ik op 'consult' bij één van de medewerksters van mevrouw Hexagoon: ik had een idee, 'zo en zo' en iets met leeuwen (ahja, Leonard), en met mosterdgeel, en liefst niet te veel werk, ... En naar goede gewoonte hadden ze daar bij Hexagoon weer alles, werkelijk àlles wat ik nodig had. Van vilt tot naaigaren, tot splitpennen in de juiste kleur en vorm, tot textiellijm, tot goed advies over hoeveelheden en werkwijzen: ze toveren dat daar allemaal tevoorschijn. Deze zwangere vrouw ging helemaal voldaan naar huis.

En even later was het geluk helemaal met mij en mijn hoogzwangere grillen. Ik vond in een andere winkel suikerbonen in -u raadt het- mosterdgeel. Het ging allemaal toch nog goed komen.

Aan de slag dan maar (intussen 37 weken ver...). Een dikke week later was deel 1 van de suikerbonen eindelijk klaar: 50 leeuwenzakjes.

Deel 2 had ik ondertussen ook in mijn hoofd. Ik prutste wat met de kalkpapieren zakjes van de AVA. Probeerde wat uit met mijn stempels en het touw. Tot ik zelf tevreden was over het resultaat. Het bandwerk voor de 100 'deel 2-zakjes' was ietsje eenvoudiger dan de leeuwenzakjes.

Deel 3 dan nog: traktaties voor de collega's van de echtgenoot. In werkuren was dat laatste deel uiteraard een fluitje van een cent...

Eindbalans: slechts 1 van de 4 voornemens kunnen afvinken, maar vanaf 39 weken kon ik toch met een gerust en tevreden suikerboonhartje de geboorte van die kleine Leonard afwachten...