Roest Rust...

Er was eens....

een meisje dat héél erg veel van sporten hield.

Dat niet wegliep van een wedstrijdje hier of een nieuwe sportieve uitdaging daar.

's Morgens vroeg, 's avonds laat, bij sneeuw, regen, wind, of op een zwoele zomeravond, in eigen land of op vakantie, alleen, met vrienden, broers en zussen of een hond....

Maar toen ging de kinderwens van dat lieve meisje in vervulling. In die eerste bolle maanden hadden de sportieve schoenen van het meisje nog hun werk. Maar de maanden werden almaar boller en boller en toen de buik verder kwam dan de tippen van de sportschoenen, belandden deze laatsten helaas op de vergeetplank van het schoenenrek. Af en toe eens opgehoffen om al het gevangen stof weg te vegen of om plaats te maken voor een paar kinderschoentjes..... of twee..... of drie.......

En het leven ging door en het meisje had nog steeds 'sportief' op haar CV staan. Lieve mensen, we zullen het geen leugen noemen. Het was immers aan het arme kind ontgaan dat het klokje niet had stilgestaan en er intussen 5 quasi*-sportloze jaren voorbij waren gevlogen gegaan ('gevlogen' klonk te sportief).

 

Maar toen kwamen daar 'ineens' een paar extra kilootjes en een paar chronische pijntjes op bezoek. Dat was niet zo'n aangenaam bezoek, vond het meisje. Hoe waren die nu bij haar terecht gekomen en hoe zou ze die nu zo snel mogelijk haar huisje weer uit krijgen? Een oud gezegde bleek haar diagnose te zijn: "Rust Roest". En zo geschiedde dat het meisje alweer begon te dromen van idyllische looproutes, van krakende herfstbladeren onder haar sportieve schoenen, van 'fijne pijn' door het lopen, van een overwinninkje hier en daar, van voldoeninggevende zweetdruppels en jaja, toch ook een beetje van de (verslavende) endorfines in haar lijf. Maar u dacht het misschien al:een veroesterde kar trek je niet zomaar ineens terug in gang. Dus stelde het meisje 'nog even' uit, brak ze ondertussen 'nog even' haar teen en zocht ze 'nog even' naar wat uitvluchtjes om er dan toch ein-de-lijk terug aan te beginnen.

Haar intussen echtgenoot gaf het laatste duwtje in de rug en zo gebeurde het dat ze gisterenavond ineens aan haar eerste aflevering 'start-to-run' begon. Haar kinderen wisten even niet wat ze zagen: "Mama, waar ga jij naartoe met die sportschoenen?" Het meisje was laaiend enthousiast bij thuiskomst. Jaja, ze had een idyllische looproute(ke) uitgekozen, met mist en al**.

Ze had krakende herfstbladeren onder haar voeten gevoeld.

Haar veroesterde gewrichten hebben wat gekraakt en gepiept (=> bijna fijne pijn?).

Ze had minder moeite dan de moeite waarvoor Evy waarschuwde, wat een overwinning!

Er waren voldoeninggevende zweetdruppels.

Haar echtgenoot had de afwas gedaan, de kinders hadden hun speelgoed opgeruimd. Allemaal voeding voor een opkomende nieuwe verslaving.

 

En zo ging vandaag een dag zonder spierpijn voorbij.

En het meisje...

loopt nog lang en gelukkig...

(of dat hoopt ze toch, supportert u mee?)

 

 

* Die quasi slaat op het feit dat er toch wel een 4-tal keren werd 'gesport' met spierpijn en 3-dagen-durende-nood-aan-recup tot gevolg.

** Foto's trok het meisje met haar mp3-speler in de bijna-pikkekoekedonker, maar dat had u wel al door...