Een boon voor Wolf.

Misschien had ik op 25 augustus moeten vermelden dat het een tijdje zou duren eer er hier nog wat blogsel zou verschijnen... Maar nu wil het toeval dat zo'n periode van onophoudelijke misselijkheid, onophoudelijke moeheid, schijnbaar-oneindige longontsteking, gecombineerd met een schijnbaar-oneindige nog-te-doen-voor-de-verhuis-lijst zich meestal niet op voorhand aankondigt en daarbij meestal ook niet vermeldt hoe lang deze periode 'periode' wil zijn...

Wat heb ik u vandaag dan te vertellen? Eigenlijk het 'begin' van het begin... Allé ja, 'vertellen'. Het zal eerder een 'tonen' zijn van mijn allereerste eigen naaisels. Jaja, ik toonde u al de gestoofde broek, maar die valt eerder onder de categorie 'Herstellingswerken'. En de reserveklerenzakjes dan? Ah nee, daar vergat ik één ding te vermelden: die werden door Oma gestikt. Ik stond er wel bij, maar ik keek er alleen maar naar...

Zie hier dus mijn allereerste Naaisels:

Een gsm-zakje voor die kleine Wolf van bijna-2-jaar? Neenee, wij zijn wel mee met onze tijd. Maar dat zou er een beetje over zijn, niet?

De zakjes dateren van september 2009. Om in oktober 2009 al het babybezoek van Wolf te verblijden met suikerboontjes.

Allé ja, 'al' het babybezoek? Toch diegenen waarbij die suikerbonen onze gedachten binnenschoten nog vòòr het bezoek onze straat weer UITreed... Ik troost me dan altijd met de gedachte dat dat ongeveer overal zo gebeurt. En dan krijg je 6 maanden na datum (of nog later) de suikerboontjes die (meestal) de Mama zo zorgvuldig had uitgekozen en misschien wel zelf in elkaar had geknutseld... 

Ach ja, het is het gebaar dat telt... Zo ook weer over 6 maanden. Vrienden allerlande: u weze gewaarschuwd. En indien u erg gesteld bent op die suikerbonen: tast gewoon toe op het moment dat ze u in het oog springen! Ik zal u zeer dankbaar zijn.

Even terug naar Wolf's suikerboonzakjes. Aangezien de Ridder en ik van geheimpjes houden, worden geslacht en naam stilgezwegen tot aan D-day... Dus werd mijn 'atelier' (denk maar gewoon aan onze zolder...) gedurende aanzienlijke tijd verboden terrein voor al wie lezen kon en niet tot 'Ridder' werd geslagen. Bij het aanschouwen van al dat knutsel- en naaiwerk, zou het namelijk vrij duidelijk zijn dat het Onder Moeders Hart om 'Wolf' ging. Of ja, een enkeling zou misschien aan 'Roodkapje' denken... 

Het was héél leuk deze zakjes te maken. Zeker wanneer bleek dat ik wel degelijk met een naaimachine overweg kan. Al het materiaal kwam van bij Hexagoon. Het ideetje eigenlijk ook. Er lag een voorbeeldje met ietsje ander materiaal. Maar met wat hulp van de superlieve Gudrun van Hexagoon, kwamen we tot boven- en onderstaand resultaat. 

Het roodkapjeslint heb ik aan de zijkanten dichtgeschroeid boven een kaarsje om rafelen te voorkomen. Daarna met textiellijm een laagje op de achterkant aangebracht, laten drogen en op de zakjes gestreken. De naam stempelde ik met textielinkt. (Ik zag bij Mme Zsazsa een tutorial hoe je dat kan doen als je geen stempelkussen hebt.)

Het linkerzakje is dichtgemaakt met een rood splitpennetje in het sterretjeslintje. Over het lint van het rechterzakje zit een rubberbuisje. Dat laatste kan je wel alleen als het lint op zich smal genoeg is. Jaja, ik had dat ook eerst geprobeerd met het sterretjeslintje. Na een uur wringen en wroeten, gaf ik het op en reed ik nog eens naar Hexagoon. (Niet dat ik dat erg vond hoor, in tijden van 'tijd te veel' zou ik willen kamperen in dat soort winkeltjes...).

Nog één ding over dat 'tijd te veel'. DAT heb je wel nodig als je je suikerboonzakjes zelf wil maken. Zeg dat ik het gezegd heb...