Ik had het al lang beloofd. Maar naar goede slechte gewoonte kwam het er niet van. Niet helemaal mijn schuld... Of toch wel. Ik vergat foto's te nemen en moest dus wachten op andermans goodwill om op Spaans grondgebied foto's te nemen en door te sturen.
U bent niet meer helemaal mee? Ik geef wat meer uitleg.
De 'doopsuiker'. Voor het nichtje van de Schoolganger en van onze Kleine Piraat. Sinds de geboorte van dat nichtje, draagt elk baby'tje dat de Schoolganger tegenkomt trouwens dezelfde mooie Spaanse naam 'Carola'. Zo gaat dat met kleuters.
Ik dwaal af, excuus.
Opnieuw. De doopsuiker dus. Voor Carola. In Spanje kennen ze dat niet 'suikerbonen'. Bij de geboorte geen suikerboontjes, dus vonden wij hier in België het nodig ons te moeien en voor suikerbonen te zorgen. Echte doopsuiker dus, ahja, want het zou worden uitgedeeld op het doopfeest!
Ik begon enkele maanden geleden met een goeie en fantastische vriendin (die nog geen blog heeft, en waarvan ik dus haar naaisels graag tentoon spreid, zoals hier bijvoorbeeld...) te brainstormen over het hoe en wat. Nu wil het geluk dat die goeie vriendin nog altijd heel veel tijd had en dus allerlei blogs kon afspeuren naar mooie ideetjes.
In den beginne (nu ik mijn mails hierover check was 'in den beginne' exact 1 maand voor D-day, wat een geluk dat de uitvoerster véél tijd had...) met deze tutorial.
Er werd druk gedacht, uitgeprobeerd, uit de gedachten geschrapt, opnieuw uitgevonden, ... Allerlei varianten kwamen aan bod: met lintje, zonder lintje, met hartje, met naamkaartje, zonder naamkaartje, met datum, zonder datum, hartje in vilt, hartje in stof, zakje met overlockkantjes, zakjes 'gewoon' gestikt, zakjes in vilt, stofjes met leuk patroon, effen stofjes, zachtroze stofjes (we dachten er een 'Spaanse touch' aan te geven), stofjes in felle kleurtjes....
Na enkele testfases door die goeie en fantastische vriendin viel het verdict: géén overlock, geen vilten zakjes, wél vilten hartjes, alles dichtmaken met lintjes, effen stofjes. Er bleef dus nog keuze te over voor kleur stofjes, soort lintjes en kleur vilten hartjes....
En op stap ging ik. Naar Pauli in Leuven, u allen wel- of niet bekend. Met mijn 'zussenkennis' en ons vrolijke nichtje in het achterhoofd, was mijn keuze snel gemaakt. Het ging hier een kleurenfestijn worden. Hop, met mijn in bruin papier ingepakt stoffenpakketje op weg naar Hexagoon voor datgene wat ze bij Pauli niet hebben: lintjes en vilt. Ok, er zijn misschien nog andere winkels in Leuven te vinden waar de vilt en de lintjes je portemonnee beter gevuld laten. Maar, ik zei het misschien al eerder, zodra ik een kans ruik om Hexagoon binnen te stappen, ben ik niet meer te houden. En een mens moet toegeven dat er maar weinig plaatsen te vinden zijn waar het lintjesaanbod zo groot en schattig en eigenlijk-allemaal-te-mooi-om-te-laten-liggen is. Ok, back to business. 3 kleuren stofjes: na wat snuffelen, kiezen en toch weer terughangen, nog meer keuze ontdekken en weer kiezen (amai, als de Ridder dit leest, weet hij direct hoe lang ik daar gestaan heb.... ik denk dat hij me al vaak op cursus 'snel keuzes maken' heeft willen sturen, misschien beter starten met 'sneller keuzes maken' denk ik dan...). Nadat er 3 treinen zonder mij wegreden, had ik lintjes gekozen en bijpassend vilt uit het rek geplukt.
Al snel werden de vangsten overhandigd aan die goeie en fantastische vriendin. Ja, want het is zij die de zakjes zou maken (ik zei toch dat het een geweldige vriendin is!). Stofjes goedgekeurd, alle combinaties netjes genoteerd, hoeveelheden bekend gemaakt, liet ik de vriendin achter met haar naaimachine en een hoop werk.
Enige tijd later konden we beginnen vullen. Georganiseerd als we zijn, bedachten we snel een 'plan' om de zakjes zo efficiënt mogelijk te stempelen en te vullen. Zoals u hier kan zien, ging geen enkel detaïl aan ons verloren (ahum): de boontjes werden aangepast aan de stofjes. Oh ja, een beetje te veel suikerbonen gekocht, dat wel. Maar gelukkig zijn wij beiden zwanger, dus dat probleem was al snel geen probleem meer...
Nog even iets over de naamkaartjes. Ook op een zeer efficiënte en fabrieksgewijze manier: alles naast en onder elkaar stempelen, beetje laten drogen en dan strijken. Ook allemaal door die goei vriendin. Knippen en gaatjes perforeren (gaat makkelijk met perforator). Beslissen of we de kleurtjes mengen of telkens aanpassen aan het vilten hartje. Wat een zware beslissingen allemaal. Weeral een cursus 'sneller kiezen' nodig.
Dames en Heren, in alle euforie vergat ik toch wel niet foto's te nemen van het finaal product! Daarom moest ik noodgedwongen de hulp inroepen van Carola's moeder, die terug op Spaanse bodem, met enkele suikerboonzakjes in de valies, een paar klikjes kon doen met haar fototoestel.
En uiteindelijk...... kan ik u, Dames en Heren, de suikerboonzakjes voor Carola showen! Tadaaaaaaa....
De Spanjolen op het feest durfden die roze, groene en appelblauwzeegroene snoepjes eerst niet in hun mond te stoppen. Maar bleken achteraf toch enthousiast. Enkelen vroegen zelfs of het zakjes waren van Agatha Ruiz de la Prada. Dan verschijnt er toch een *hele brede glimlach* op mijn gezicht....
En ja, dat kapotte lintje aan het appelblauwzeegroene (of was het nu appelgroenzeeblauw, twijfeldetwijfel...) zakje hebben we te danken aan de vader van Carola. Daar waar ik dacht dat de Ridder het grootste snoepbeest ter wereld was, mocht ik enkele jaren geleden het ALLERgrootste snoepbeest van het heelal ontmoeten: "Meet the Father of Carola!" Het arme lintje heeft tijdens een geplande snoepbui dus blijkbaar niet genoeg meegewerkt....
Om u even te tonen dat dat niet bij alle zakjes zo is én dat er nog andere kleurtjes waren dan alleen het appelblauwzeegroen, trok ik in alle vlugte nog enkele foto's van suikerbonenzakjes die ondertussen tot hier zijn geraakt en (weliswaar een beetje verfrommeld...) teruggevonden werden na het uitpakken van de zoveelste bananendoos.
Groen met blauwe hartjes...
Fuchsia met limoengroene hartjes (op de foto eerder wat geel uitgevallen)
En de zakjes mogen nog dienen. Want ze krijgen, in Spanje althans, een tweede leven als 'geurzakjes' met echte 'Savon de Marseille'....
En ik zal het maar al zeggen vooraleer de goeie vriendin geschandaliseerd is door de publicatie van een 'mislukt' hartje op het blauwe zakje (zag u het dubbel stiksel in de punt van het hartje?): het spijt me Dames en Heren (en goeie vriendin!), maar door puur toeval moet u het enige zakje met een iets of wat bijzonder gestikt hartje aanschouwen op de u getoonde foto's. Ik kan u verzekeren dat AL DE REST er prima, perfect en prachtig gestikt uit zag!
En ok, ik ben het helemaal met u eens indien u denkt: pffft, zoveel moeite voor suikerbonen. Ja, maar wat is een leven zonder avontuur? Een mens heeft 'projecten' nodig. Dat houdt me jong... ahum. Ja, ik ben nog jong. Dus maken we ervan: dat maakt me gewoon blij! :-)
PS: *Bedankt Henrietta!*
This blog is very useful.portemonnee heren.. If you want to get passjeshouder then please contact us ??
BeantwoordenVerwijderen