Over rosse bloesems en 1 rotte appel.

Altijd wel een reden om te zeggen dat het 'de mooiste tijd van het jaar' is.

Deze en de komende weken nog, zorgen de bloesems weer voor mooie tijden.

Ik zie heel graag de magnolia bloeien en de kersenbloesems met hun witte, maar vaak ook knallend paarsrozige tinten. 

Het mooie aan de kers vind ik de donkere helmknoppen die afsteken tegen de witte kroonblaadjes. Vanaf maart geven ze samen met de abrikoosbloesems het startsignaal voor de lente. 

Nu het al eind april is, komt ook my all time favorite in bloei te staan: de appel.

Ik hou van dat roze dat zachtroze wordt door al het wit dat erbij gecombineerd is. De appelbloesems hebben redelijk grote kroonbladeren en imposante helmknoppen als je ze vergelijkt met de kers. Dat alles maakt de appel in mijn ogen 'robuust romantisch'.

 Niet alles wat er in de appelboom hangt is zo romantisch als de bloesems. Ik vond ook deze kerel. Of is het een 'oude dame'. Het is een appel van vorig jaar, helemaal bedekt met schimmels. Vroeger zou ik alleen maar 'beèkes' gezegd hebben, maar nu kan ik alleen maar bewonderend staan kijken naar wat die schimmels teweegbrengen op die appel. "Had ik maar een microscoop.", dacht ik ook...

De robuustheid van de appelbloesems is trouwens ook maar relatief. De vrieskou van de voorbije nachten laat zijn sporen achter. De bloesems kleuren roestkleurig, 'ros'. Mijn schoonmoeder vertelde me dat daarvan de naam 'rosse maan'** komt. Maar ik kan er niks over terugvinden... 

Wat voor effect de voorbije vrieskou gaat hebben op de appeloogst, kunnen we nu moeilijk inschatten. Veel bloesems waren er wel al in knop, maar nog niet open. Hopelijk zijn ze in de kern nog niet bevroren, wordt het de komende dagen beter weer en kunnen de bijen voldoende opwarmen om de overgebleven appelbloesems te bestuiven.

En anders stellen we de hoop op de appelsoort die ieder jaar veel later is. De bladeren beginnen zich nu pas uit te rekken in de knoppen. "Haast en spoed is zelden goed", zal deze appelboom denken. Ik kan hem geen ongelijk geven.

**Rosse maan: in boerenkringen spreekt men al eens van de 'rosse maan'. De ene zegt dat dat de eerste volle maan is na Pasen. De andere zegt dat indien april 2 volle manen kent, de 2e volle maan een 'rosse maan' is (in dat geval was de volle maan van 22 april, géén rosse maan). De rosse maan zou altijd gevolgd worden door een (vries-)koude periode, de grote schrik van alle fruittelers. Dit jaar kunnen we stellen dat dat klopte. Al is de vraag of de koude gelinkt is aan de maanstand, dan wel aan het seizoen. Ik hoor het graag als jij er wel meer over weet...

Bijen op hotel.

Je kan er niet meer naast kijken tegenwoordig: de wereld in de ban van bijen.

En de daarbij horende 'bijenhotels'.

Het staat al sinds lang te pronken op de DIY-lijst.

Maar zoals bij velen, groeit de DIY-lijst gestaag aan, terwijl de winkel waar ze 'tijd' verkopen nog steeds niet geopend is. Nochtans een gat in de markt zo'n tijdwinkel...

Dus won de pragmatiek en stapte ik zo'n 3 weken geleden de winkel uit met een kant-en-klaar bijenhotel onder de arm.

Blij als een kind hing ik het samen met de zonen op en waarna we vol spanning afwachtten.

"Wanneer komen die bijen nu?"

"Als er veel zon is."

-insert- véél zon!

En toen was daar ineens onderstaand tafereel.

 Eerst dachten we nog dat het een bij was die werd aangevallen door een andere bij. Maar bij nadere inspectie bleek het daar écht wel over bloemetjes en bijtjes te gaan!

Een beetje opzoekingswerk heeft ons geleerd dat we de Gehoornde metselbij (Osmia cornuta) op bezoek hadden.

 En toen het mannetje was gaan vliegen, bedacht ik dat het leuk zou zijn om dat te filmen. Je ziet nog net hoe Mevrouw zich fatsoeneert, hoe ik wat zit te knoeien met de zoom van het fototoestel (moet nog veel leren), hoe Mevrouw professioneel wegvliegt zoals geen helikopter het haar kan nadoen, en zie je tot slot nog eens het bewijsmateriaal dat Meneer achterliet.

Sinds we dit tafereel mochten aanschouwen, zien we plots op veel plaatsen in de tuin de Gehoornde metselbij rondvliegen. De vrouwtjes bijen zien we regelmatig achterstevoren in de holtes van het bijenhotel klimmen. Ze legt ze vol met stuifmeel die de larve binnenkort kan opeten. Daarna metst ze de buisjes dicht. Wie weet kan ik één van de komende dagen de 'metselwerken' eens filmen...

De zonen hadden nog veel vragen:

"Hebben we binnenkort dan honing?"

"Hoe geraakt die nieuwe bij er dan nog uit als het is dichtgemetseld?"

"Hoe komt die bij aan die cement?"

Het is duidelijk: ik kan wel een cursus 'solitaire bijen' gebruiken om mijn zonen te woord te kunnen staan.

Komende vrijdag 15 april begint er in Tielt-Winge een cursus over solitaire bijen georganiseerd door Regionale Landschappen. Er zijn blijkbaar nog enkele plaatsen vrij. Ik ben al ingeschreven, wie weet ontmoeten we elkaar daar?

Pyjamakever, euhm -wants!

Toen ik 2 jaar geleden mijn eerste imkercursus volgde op Samenland,

kwam ik na de les dit 'kevertje' tegen op een doorgeschoten pastinaak.

Het is eigenlijk helemaal geen kever, maar een wants.

 Vergeef het me dat ik als vanzelf 'kever' zeg tegen alles wat op 6 pootjes kruipt en een hard schild heeft.

Alleszins dacht ik toen bij mezelf: "Als ik dat kevertje wants een naam mag geven, zou ik het 'pyajamakever' noemen."

Thuisgekomen zocht ik het beestje op en bleek dat het effectief 'pyamawants' genoemd wordt!

Sommigen noemen hem ook wel 'gevangeniswants', of gewoon saaitjes de 'rood-zwarte streepwants'.

Tine vroeg zich af wat dat dan wel is zo'n 'pyajamakever'. Bij deze en speciaal voor Tine dus: mijn foto's van twee jaar geleden op Samenland! ;-)

PS: Een tijdje later zag ik de wants ook in onze eigen tuin op de doorgeschoten venkel en pastinaak. Als je een moestuin hebt, dan is het zeker de moeite om eens wat schermbloemigen te laten doorschieten. Je krijgt er mooie bloemen en een heel divers palet aan bewonderenswaardige, soms grappige en vaak ook nuttige insecten voor in de plaats.

Hoe doe je dat?

En hoe gaat dat praktisch dan in zijn werk die herbruikbare luiers?

Misschien eerst even vertellen dat je in onderstaande 'tutorial' zal merken dat het soort luiers die de billen van Leonard drooghouden slechts één van de vele mogelijke soorten herbruikbare luiers is. Je kan ook luiers met drukknopsluiting, luiers van hennep, van katoen, niet-voorgevormde luiers, all-in-one-luiers, etc. kopen. De diverse soorten hebben elk hun voor-en nadelen. De meeste verkopers van herbruikbare luiers geven je graag de nodige uitleg bij de diverse soorten. Er zijn winkels die hierover zelfs workshops geven. Onderaan deze post vind je een lijst van dergelijke winkels.

Laten we beginnen met alles wat je nodig hebt. Op de foto hieronder zie je: een blauwe luier, een rood-oranje gestreepte inlegger, een wit gestreept overbroekje en een papieren inlegvlies. That's all you need voor 1 luierbeurt.

Stap voor stap ziet dat er zo uit:
De blauwe luier is een voorgevormde meegroeiluier op basis van bamboe, met velcro sluiting. Het 'meegroeien' doe de luier met behulp van de drukknopen aan de buitenkant van de luier (zie foto boven).
Nvdr. nadeel aan de kleinste stand (dus drukknopen toe) is dat ik zo het gevoel had dat de plooi die zo vooraan in de luier gevormd wordt niet aangenaam zou zitten voor Leonard. Of dat ook zo is, heeft hij nooit laten merken en ik zal het hem ook nooit kunnen vragen. Ik heb daarom, gewoon omwille van dat 'gevoel', na 2 weken al de drukknopen aan de buitenkant los gelaten (zoals op de foto). Dat heeft eigenlijk nooit problemen gegeven, zelfs geen lekken. Ik had niet het gevoel dat de luier zo te groot was. Misschien ook omdat je met velcro sluiting veel speling hebt op de pasvorm. Ter info: Leonard woog 3,680kg bij zijn geboorte.

De rood-oranje gestreepte inlegger dient als extra absorptielaag. De eerste weken heb je die in feite niet echt nodig en kan je deze weglaten. De inlegger bevestig je met drukknopen aan de binnenkant van de blauwe luier.

Dan komen we bij het papieren inlegvlies. Dit is het deel van de luier dat slechts beperkt herbruikbaar is. Het dient om stoelgang op te vangen. Van meconium over borstvoedingskaka tot echte 'vaste-voedingsdrolletjes'. Het is gemaakt van biologisch afbreekbaar materiaal. Het lijkt op papier, maar het is steviger dan bijvoorbeeld toiletpapier: je kan het wassen!

Enkel pipi? dan wordt het inlegvlies mee gewassen en hergebruikt. Als er dan vrienden op bezoek komen terwijl je luiers aan de wasdraad hangen, kan het wel zijn dat ze je vragen waarom je je wc-papier wast... ;-)
Ook een bruin hoopje in de luier?, dan gooien we dat hoopje samen met het inlegvlies weg. Zo hoef je ook nooit stoelgang aan te raken, want je neemt het uit de luier met behulp van het inlegvlies. Let wel op: de inlegvliezen met stoelgang gooi je best niet in het toilet om verstoppingen te voorkomen. Het zou bovendien ook weinig ecologisch zijn om bij iedere nieuwe luier het toilet te moeten doorspoelen. Sommige mensen doen de stoelgang in de vuilbak. Wij gooien ze in de compostbak, die we nadien warm composteren (op meer dan 70°C om bacteriën te doden).

Je hebt twee soorten inlegvliezen. Eén soort die stuk voor stuk zitten opgeplooid in een doosje. De andere soort zijn vliesjes op rol. De kostprijs is dezelfde en je moet zelf wat uitproberen wat jou het beste ligt. Wij zijn er nog steeds niet uit welke we nu de beste vinden...

De vliesjes in de doos zijn dunner en scheuren sneller, zeker na het wassen. Maar na het wassen kan je ze makkelijker terug goed open plooien, terwijl de vliezen van de rol soms zo sterk krimpen dat je ze moet open strijken om goed te zijn, extra werk dus.

De doosvliesjes hebben ook het voordeel dat ze groter open te plooien zijn, zodat je zeker geen kaka over de vliesranden aantreft. Nadeel aan de doosvliesjes is dat je ze telkens moet open plooien, hetgeen een extra handeling betekent. De rolvliesjes scheur je gewoon van de rol en klaar. Ik zei het al: probeer beide eens uit en ondervind zelf wat je het liefst gebruikt.

Zo, nu kunnen we de luier onder en rond Leonard zijn billen plooien.

Het overbroekje niet vergeten en... klaar!

Overbroekjes zorgen ervoor dat de natte luier niet lekt naar de kleding toe. In principe worden ze niet echt vuil en vervang je zo'n overbroekje slechts om de dag. 

Ze bestaan er in verschillende materialen, van wol tot PUL of TPU. Die twee laatste zijn synthetisch (dus plastic) gelamineerde stoffen die nog kunnen ademen. Wij kozen destijds voor de plastic variant met velcrosluiting. We hebben er enkele van Popolini (TUP) en enkele van MotherEase (PUL). Allebei heel tevreden over en geen grote verschillen op te merken in gebruik, comfort, ... Ecologisch gezien hadden we misschien beter gekozen voor wollen overbroekjes, dat is waar. Maar het gemak ging hier even voor, gesterkt door de bedenking dat we op 2 babylevens slechts 9 plastic overbroekjes gebruiken in plaats van 2 bergen met telkens meer dan 5000 wegwerpluiers.

9 plastic overbroekjes inderdaad: ze bestaan in 3 maten (S-M-L) en we hebben 3 overbroekjes per maat. Leonard is op 6 maanden begonnen aan de maat M.

Bij het verluieren gooi je dus in de luieremmer (of luierzak): de luier met inlegger, het inlegvlies als er alleen pipi was en eventueel ook het overbroekje als dat aan een wasbeurt toe is. Bij ons gaan er ook de herbruikbare natte doekjes in.

Bij Mme Zsazsa las ik dat ze haar vuile luiers niet verzamelt in een luieremmer, maar eerst laat drogen aan een droogrek, vooraleer ze te wassen. Dat is ook een optie natuurlijk. Wij hebben geen garage of berging waar plaats is voor zo'n droogrek, dus gebruiken we een luieremmer (gekocht bij Hema) met deksel. Als de emmer vol is, weten we meteen dat het tijd is om de luiers te wassen.

Wanneer we op stap zijn, gebruiken we de luierzak. Dat is gemaakt van dezelfde stof als de overbroekjes. Je kan hem aan je wandelwagen of aan de buitenkant van je rug- of draagzak hangen met behulp van het lusje en de drukknop.

Toen we aan het luierverhaal begonnen, dachten we nog dat we onderweg wel wegwerpluiers zou gebruiken, maar dat vinden we nu zelfs niet handig. We zouden dan voor vertrek moeten bedenken dat we Leonard een wegwerpluier aandoen, ter plekke een vuilbak zoeken, etc. We doen onderweg dus gewoon zoals we thuis doen.

Overtuigd? Of nog een overtuigende infosessie nodig? Ik geef je hieronder alvast een lijstje met winkels die herbruikbare luiers verkopen. (Ken je zelf nog winkels? Laat het me weten, dan zet ik de winkel bij in de lijst.)

Bakstenen winkels (met bijhorende webwinkel):

Blabloom (in Houthalen-Oost, geven infosessies)

Doekjes en broekjes (in Leuven, geven infosessies)

Ecobaby (in Hoegaarden)

Webwinkels met infosessies:

Klein Spook (infosessies in Gent)

Luierhoek (infosessies in Sint-Amandsberg)

Enkel webwinkel:

Pappetie (uit Mere)

Sebio (algemene biowebwinkel)

Spulletjes voor spruitjes (uit Deerlijk)

Goede vrijdag-weetje

Ik zocht wat meer kennis over Boris op, en kwam een klein weetje over roodborstjes tegen dat wel heel toepasselijk is voor vandaag:

"In de volksverhalen heeft hij zijn rode vlek gekregen van de stervende Christus. Toen deze laatste aan het kruis hing, werd zijn pijn nog verhoogd door een venijnige doorn in zijn doornenkroon. Niet dat de andere stekels niet pijnlijk waren, maar deze stak net naast zijn oog. Het roodborstje, nieuwsgierig als altijd, zat op het kruis en had het opgemerkt. Met zijn

sterk snaveltje brak het de stekel af en trok hem heel voorzichtig uit de wonde. Daarbij viel er een druppel bloed op zijn borst en werden zijn pluimpjes rood gekleurd. Jezus zag dit en sprak: "Aan deze druppel bloed zal men voortaan herkennen dat jij mijn lijden hebt verzacht." Vanaf dat ogenblik had het vogeltje een rode borst en werd het roodborstje genoemd."
Bron: Noorderkempen.be

Boris, met zijn rode borst...

Herbruikbare baby's en hun luiers. Of was het omgekeerd?

Nu Leonard al ruim 1 jaar is, dacht ik: tijd voor wat gedachtesprongetjes over onze 'ecologische' baby met zijn herbruikbare luiers.

Even een korte historiek. Onze twee oudste zonen, Melchior en Wolf, droegen allebei zo'n 2,5 jaar lang wegwerpluiers rond hun billen. Zo ook voor Astor zijn eerste levensjaar. Ik kon toen altijd allerhande redenen bedenken om niet met herbruikbare luiers te beginnen. Ik dacht aan herbruikbare luiers als aan 'véél werk', 'geen tijd', 'te ingewikkeld', 'te duur', 'te oubollig', etc. De som van al die twijfels woog veel harder door dan onze bereidwilligheid om ook eens aan het milieu te willen denken.
In totaal 6 jaar wegwerpluiers dus. Ik wil niet weten hoeveel luiers dat zijn geweest, hoeveel kilo afval dat in totaal is en wat de milieukost daarvan is. Ze zeggen al eens dat spijt altijd te laat komt...

Het goede nieuws is dat er 'toen' een kantelpunt kwam: op werkvlak kreeg ik even wat ademruimte en dus thuis meer tijd, Liesbeth schreef aanstekelijk over vrolijk gekleurde luiers en we maakten tijd voor wat extra uitleg bij Doekjes en Broekjes. We gooiden ein-del-lijk al onze excuses en twijfels overboord en gingen helemaal voor het herbruikbare-luier-verhaal.

Of we daar ook spijt van hebben? Bijlange niet! We zijn helemaal verkocht. Zelfs zo verkocht dat indien we ons babyverhaal van nul af aan opnieuw konden beginnen, we vanaf dag 1 voor herbruikbare luiers zouden kiezen.

Toen we de luiers bij Astor aankochten, hebben we (met de hulp van ecowerf) een kleine berekening gemaakt die uitkwam op een break-even: op de 1,5 jaar dat Astor nog luiers ging dragen, konden we de kosten van de luiers er net terug uithalen. We betaalden zo'n 750 euro voor 19 luiers en 3 overbroekjes, en we moesten zo'n 120 euro tellen om 1,5 jaar lang luiers te wassen (detergent, elektriciteit, water, afschrijfkosten wasmachine). Een droogkast hadden we toen niet, dus dat vormde geen extra kost. Het financiële voordeel zat bij ons in de premie die we van de stad kregen (125 euro), de besparing op wegwerpluiers (365 dagen x1,5 jaar x 4,5 luiers per dag x 0,25 cent per wegwerpluier= 615 euro), een besparing van ongeveer 560 kg afval op 1,5 jaar (= 560 kg x 0,30 cent per kg= 168 euro). Ik heb 'maar' 4,5 luiers per dag gerekend, omdat Astor toen al 1 jaar was. Als je wil berekenen vanaf geboorte, moet je 5,8 luiers per dag tellen gedurende 2,5 jaar. Onze kosten werden dus op dat anderhalf jaar al volledig terugbetaald en dat was voor ons voldoende motivatie om de stap te zetten. Want naast deze financiële nuloperatie, was er natuurlijk de grote ecologische winst voor het milieu.

In het geval Astor voor altijd onze jongste telg zou blijven, dan waren we van plan de luiers een tweede (en derde en...) leven te geven door ze aan vrienden te geven die graag herbruikbare luiers wilden gebruiken... Maar toen kregen we een heuglijk briefje van de ooievaar: we mochten de luiers zelf houden! Spannend! We gingen onze luiers voor de eerste keer vanaf de geboorte kunnen gebruiken. (En ja, de baby Leonard op komst, dat was ook spannend natuurlijk, maar laat ons bij het onderwerp blijven...)

Leonard 5,5 maand, toekijken hoe mama (of papa) de luiers te drogen hangt.

Aangezien we nu toch geen kost meer hadden aan luiers en we er bovendien zo'n 600 euro per jaar mee gingen besparen (aankoop wegwerpluiers+afval-waskosten), kochten we maar meteen een droogkast! Nee, grapje. Niet daarom, maar gewoon uit pragmatisme: met het vooruitzicht op 4 kinderen vonden we dat geen luxe meer. Ok, dat hebben we dan ook weer opgebiecht: een droogkast! Maar dan wel een milieuvriendelijke(re) warmtepompdroogkast en met het tot nu toe zeer geslaagde voornemen om de droogkast enkel in de winter te gebruiken. Mijn Oma zou gezegd hebben: "Uitleg, uitleg, uitleg...". Ze heeft gelijk, maar soms weegt het eigen gemak meer door dan de milieubewuste keuze.

Eerste weken, véél luier, weinig baby...

Goed, een droogkast. En wat kocht ik dan nog voor de geboorte van Leonard? Eigenlijk alleen maar 3 overbroekjes in maatje S, omdat Astor destijds onmiddellijk met maatje M was begonnen. (Klinkt dat Chinees, die 'overbroekjes' enzo? In een volgende blogpost vertel ik je hoe dat dat in z'n werk gaat, die herbruikbare luiers. Nog even geduld...) We begonnen dus wegwerpluier-vrij en nattedoekjes-vrij aan de kraamweek. Ik had niet kunnen voorspellen dat me dat een ongelooflijk bevrijdend gevoel zou geven. Ik kon gewoon lekker Moeder Kloek spelen zonder te moeten nadenken wat Vader Haan voor ons Kuikentje Leonard moest meebrengen van de winkel. Alles wat zo'n klein kuikentje nodig heeft, was voorhanden: luiers, zelfgemaakte doekjes, kleertjes (geleend en van de grote broers) en moedermelk. Indien je de mogelijkheid hebt om gedurende 6 maanden borstvoeding te geven en kleertjes te recupereren van broertjes, zusjes, neefjes of nichtjes en vriendjes, dan hoef je het eerste half levensjaar van je kind dus eigenlijk niet naar de winkel voor dat kind. Ok, strikt genomen dan toch, want welke 'verse' moeder kan de drang om haar kind eens iets nieuws te kopen zomaar onderdrukken? My guilty pleasure. ;-)

Leonard, in zijn allereerste 'outfit'. Geleend van deZusjes_deBroertjes.

De eerste weken herbruikbare luier waren wel een beetje, euhm, ... 'raar': ik had het gevoel meer luier vast te hebben dan baby. Esthetisch gezien een minpuntje. Een minpuntje dat in de ogen van een pas bevallen moeder die de perfectie nastreeft in al haar doen en laten, wel eens kan uitgroeien tot een serieuze bummer die haar heel even doet overwegen om die eerste weken dan misschien toch te kiezen voor wegwerpluiers... Gelukkig ging het om pure esthetiek en had het niets te maken met pragmatiek: het idee van de wegwerpluiers werd al snel weer in de kast gemoffeld. Samen met alle broekjes maat 56 en alle broekjes die niet genoeg rek hebben (à la 'jeans' of 'geklede broek'). De ervaring leert dat tricotbroekjes of leggings het makkelijkst zijn. Het patroon van Emma&Mona zit supersnel in elkaar en past perfect (daarvan heb ik zelfs de maat 56 nog kunnen gebruiken). Het grappige zicht is voor ons redelijk snel een normaal zicht geworden. Nu valt ons de 'dikke luierpoep' van Leonard eigenlijk niet meer op.

Esthetisch gezien is het dus misschien niet je dat. Maar dat staat niet in de weg dat er ons naast de milieu- en financiële voordelen ook redelijk wat 'technische' voordelen zijn opgevallen aan de luiers.
Grootste voordeel: geen lekken meer! Bij Melchior, Wolf en Astor waren we de eerste maanden altijd erg op onze hoede bij zwaar gerommel in de broek. Meestal betekende dat immers 'kaka tot in de nek', met veel gezucht, een bruine body en het zoveelste bad van de dag tot gevolg. Herbruikbare luiers hebben blijkbaar een veel betere pasvorm. Het is niet merkgebonden, want ik heb hetzelfde voordeel ook gehoord bij moeders die een ander merk herbruikbare luiers gebruiken.
Groot voordeel: nooit meer zonder luiers in huis. Dat is iets wat me wel eens voorviel bij Melchior en Wolf. Ok, slecht aankoopbeleid van mijn kant, eigen schuld, dikke bult. Maar nu heb ik blijkbaar zo'n routine ontwikkeld met het wassen van de luiers dat ik nog nooit zonder luiers zat (behalve die ene keer toen de wasmachine een week lang dienst weigerde).
Kleiner voordeel: geen luieruitslag. Ik kan natuurlijk niet zeggen of het komt door de luiers, dan wel door de herbruikbare natte doekjes. Alleszins komt er alleen maar water, katoen en bamboe in contact met onze babybillen en hebben we, behalve in tanden-krijg-periodes, geen last van rode billen.
Klein voordeel: vroeger zindelijk. Astor ging op 19 maanden op het potje. Op 2 jaar en 3 maanden was hij overdag zindelijk (zonder ongelukjes). Dat is een dikke 2 maanden eerder dan zijn broers. Dat is niet zo heel veel verschil en al helemaal geen wetenschappelijk bewijs natuurlijk... Vandaar een 'klein' voordeel.
Mini-voordeel: ik heb de indruk dat Leonard zachter 'landt' als hij op zijn poep valt. ;-)
Kleinste voordeel: de luiers zijn zo kleurig, dat je er vrolijk van wordt.

Onze conclusie: herbruikbare luiers vragen iets meer werk (wassen, ophangen/drogen), maar zijn zo hard de moeite waard. Voor het milieu, voor de portemonnee, voor de billen van je kuikentje en voor je gemoed!

Boris.

Sinds vorig jaar heb ik een moestuinvriendje.
Boris doopten Bart en ik hem (of is het een haar?). Sinds de eerste zonnestralen, is Boris weer op post. Als ik in de tuin bezig ben, zit hij vrolijk te kwetteren in de haag, of op de bloempotten.
Van zodra ik mijn hielen licht bij het ene perk, vliegt hij er razendsnel naartoe om te kijken of er geen wormpje of insect te rapen valt. Helemaal niet bang, zoals het een echt roodborstje betaamt.
In de kringloopwinkel vond ik onlangs nog het boekje 'De roodborst, dichtbij en ver weg' van Jenny De Laet. Ik las het lang geleden (toen de dieren nog spraken ;-)) al eens, maar heb zin om het opnieuw te lezen. Al was het om uit te dokteren of de Boris van dit voorjaar, dezelfde is als Boris van vorig jaar... Als jij het weet, mag je het me zeker vertellen!